Αναδημοσίευση από Πρακτορείο Rioters

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Continue reading →

Η JP Morgan σε πρόσφατη μελέτη της (τέλος Μαίου 2013) που μπορεί να βρεθεί εδώ, παρουσιάζει την αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα στην ευρωζώνη ως ένα ταξίδι το οποίο βρίσκεται στη μέση και έχει … πολύ δρόμο ακόμη. Εξηγεί πως “πρέπει” να προχωρήσει η αναδιάρθρωση και ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως τώρα.

Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι η κριτική της JPM στα πολιτικά συστήματα της “περιφέρειας της ευρωζώνης”, τα οποία είναι πολύ πιο δημοκρατικά από όσο πρέπει για να προχωρήσει η αναδιάρθρωση. Το δεύτερο είναι οι εκτιμήσεις τους για τα δύο πιθανά σενάρια συνέχισης της αναδιάρθρωσης. Ιδού:

The journey of national political reform

At the start of the crisis, it was generally assumed that the national legacy problems were economic in nature. But, as the crisis has evolved, it has become apparent that there are deep seated political problems in the periphery, which, in our view, need to change if EMU is going to function properly in the long run. The political systems in the periphery were established in the aftermath of dictatorship, and were defined by that experience. Constitutions tend to show a strong socialist influence, reflecting the political strength that left wing parties gained after the defeat of fascism. Political systems around the periphery typically display several of the following features: weak executives; weak central states relative to regions; constitutional protection of labor rights; consensus building systems which foster political clientalism; and the right to protest if unwelcome changes are made to the political status quo. The shortcomings of this political legacy have been revealed by the crisis. Countries around the periphery have only been partially successful in producing fiscal and economic reform agendas, with governments constrained by constitutions (Portugal), powerful regions (Spain), and the rise of populist parties (Italy and Greece). There is a growing recognition of the extent of this problem, both in the core and in the periphery. Change is beginning to take place. Spain took steps to address some of the contradictions of the post-Franco settlement with last year’s legislation enabling closer fiscal oversight of the regions. But, outside Spain little has happened thus far. The key test in the coming year will be in Italy, where the new government clearly has an opportunity to engage in meaningful political reform. But, in terms of the idea of a journey, the process of political reform has barely begun.

Continue reading →

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=qLcv5YjrPS8[/youtube]

από το δικό τους τύπο:

Οι Περουβιανές αστυνομικές Αρχές έκαναν χρήση δακρυγόνων σε εκατοντάδες φοιτητές και δημόσιους υπαλλήλους, την Πέμπτη στη Λίμα, καθώς αυτοί διαδήλωναν με πορεία προς το Κογκρέσο, διαμαρτυρόμενοι για τις μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες αναμένεται να επιβληθούν αυστηρότεροι κανόνες στα Πανεπιστήμια της χώρας.

Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν φραστικά κατά του προέδρου, Ογιάντα Ουμάλα, ο οποίος ενώ ανέβηκε στην εξουσία σαν “μετριοπαθής αριστερός” τελικά ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οι επικριτές του υποστηρίζουν, ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα υπονομεύσουν την αυτονομία των Πανεπιστημίων του Περού, αναφέρει το πρακτορείο Reuters.

Δημόσιοι υπάλληλοι συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές Aρχές καθώς προσπάθησαν να διαδηλώσουν έξω από το προεδρικό μέγαρο, μία ημέρα αφότου ο Ουμάλα υπέγραψε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να περνούν από ετήσια αξιολόγηση της απόδοσής τους.

Τα τοπικά τηλεοπτικά μέσα μετέδωσαν εικόνες όπου φαίνονται αστυνομικοί να ρίχνουν δακρυγόνα και νερό κατά των διαδηλωτών, ορισμένοι από τους οποίους απάντησαν με τη ρίψη πετρών. Σύμφωνα με ιατρικές πηγές, αρκετοί άνθρωποι τραυματίστηκαν κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στη Λίμα και σε άλλες περιοχές της χώρας όπου πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-WQDdxrJpC0[/youtube]

Since June 10, the region of Catatumbo in the department of Norte de Santander has been consumed by protests and riots that have left four protesters dead and over fifty injured.

More than 12,000 peasant farmers have participated in the protests, reported La Prensa Latina, demanding the government halt coca eradication until they can provide an economically viable alternative, and also calling for more investment in public infrastructure and services and for the region to be made a semi-autonomous “rural reserve zone.”

The riot police dispatched to the area to control the protests have received widespread criticism for their heavy-handed response, including accusations that they have fired indiscriminately on crowds.

The government initially refused to address the protesters demands, but backtracked earlier this week and began talks with community representatives on June 25.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_YqCsit-2js[/youtube]

Τελικά το όριο του “δημοκρατικού” κινήματος της Αιγύπτου εκφράστηκε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται με μια νέα στρατιωτική δικτατορία: “Γιατί το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ο Μόρσι, ο κάθε Μόρσι μπορεί ανά πάσα στιγμή να θυσιαστεί για να συνεχίσει “να δουλεύει το μαγαζί”. Όσο αυτόνομο και να είναι το πολιτικό προσωπικό η αυτονομία αυτή είναι πάντα σχετική, το κράτος αποτελεί τη συλλογική έκφραση μιας τάξης που εκμεταλλεύεται την άλλη. Η συλλογική αυτή έκφραση δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα μιας ήπιας διαδικασίας, καθώς στον πυρήνα της βρίσκεται ο λυσσαλέος ανταγωνισμός, ο οποίος στην επιφάνεια φαίνεται πολιτικός, από λίγο πιο μέσα μπορεί να φαίνεται περισσότερο οικονομικός. Αυτός ο ανταγωνισμός όμως είναι ο τρόπος οργάνωσης της συνεργασίας τους, της συνεργασίας στην οποία ο βουτηγμένος στο αίμα νικητής θα εγκαθιδρύσει μια σταθερότητα που θα βολεύει και τους “ηττημένους”, καθώς και οι δύο κοιτούν με τρόμο προς την πλευρά του πραγματικού τους αντιπάλου: του προλεταριάτου, δηλαδή του τμήματος εκείνου της εργατικής τάξης που η δραστηριότητα του μέσα στην ταξική πάλη αμφισβητεί την ίδια τη σχέση του κεφαλαίου.” (#Tamarod: Η Αίγυπτος ως έκφραση του ορίου του παγκόσμιου “δημοκρατικού” κινήματος)

Η δικτατορία γεννιέται μέσα από τη δημοκρατία, ως μια αναγκαία για το κεφάλαιο πολιτική μορφή. Αναγκαία για τη συνέχιση της συσσώρευσης και της αναπαραγωγής της κοινωνίας του κεφαλαίου γενικότερα. Τα γεγονότα εντάσσονται στη δυναμική της εποχής των ταραχών και την επικαιροποιούν εντείνοντας τις εσωτερικές της αντιφάσεις:

[…] Η Αίγυπτος και η Τυνησία έδειξαν ότι πράγματι η πτώση της κυβέρνησης ολοκληρώνει αυτά τα κινήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ότι αρχικά φάνταζε ως νίκη γρήγορα αποδείχτηκε ότι είναι ήττα, καθώς νέα αστυνομικά κράτη εγκαθιδρύθηκαν και η αναδιάρθρωση προχωράει κανονικά με περικοπές επιδομάτων, αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων κτλ. Το κίνημα όμως στην Αίγυπτο και την Τυνησία δεν μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια του, καθώς ο αρχικός στόχος που αντιστοιχούσε στην ενότητα του επετεύχθη […] Μπορούν τα μεσαία στρώματα να ενσωματωθούν στο προλεταριάτο, ως δραστηριότητα αμφισβήτησης του κεφαλαίου, αν δεν ολοκληρωθούν πρώτα αυτά τα κινήματα με την πολιτική νίκη (δηλαδή ουσιαστική ήττα) τους; Η ήττα τους, που περνάει μέσα από την πολιτική τους νίκη, φέρνει αναγκαστικά τις διαιρέσεις που υπάρχουν στην επιφάνεια. Ένα κομμάτι του κινήματος προσπαθεί να συνεχίσει την εξέγερση, η οποία όμως παύει να έχει λαϊκή υποστήριξη (δηλαδή διαταξική υποστήριξη, καθώς η τάξη είναι σχέση και όχι κατηγορία). Χωρίς τη μαζική συμμετοχή των αποκλεισμένων και των φτωχών, πώς μπορεί να συνεχιστεί αυτή η εξεγερτική πορεία; Μπορεί; (από το κείμενο: Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών).

Δες επίσης το ντοκυμανταίρ Αιγυπτιακός Χειμώνας που γυρίστηκε το Φλεβάρη.

Η πραγματικότητα της στρατιωτικής δικτατορίας που εγκαθιδρύθηκε για έναμιση χρόνο πριν τον Μόρσι:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mnFVYewkWEY&bpctr=1372931751[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=1E5nqGaPdgY[/youtube]

The movement for the right to affordable housing is very active in Rome, with hundreds of occupations, rallies and assemblies to prevent evictions, and public initiatives calling for affordable housing. On July 1, associations and collectives called a demo in the city center, demanding a moratorium on house evictions, which affect the weakest and the poorest in times of economic hardship.

Continue reading →

Αναδημοσίευση από αστικό τύπο:

Minister of Security Sergio Berni has alleged that the serious attacks on Constitución train station had to have been previously planned. After disturbances that left at least 10 in police custody, the official fired that he was convinced that the incidents were far from spontaneous.

“We are convinced that it was organised, working people do not go around with a can of petrol in their hands,” Berni affirmed on arriving at the scene.

The incidents broke out around 7pm, when the effects of strike action that has affected hundreds of thousands of commuters trying to return home became most acute.

Irate protestors in the vicinity of Constitución began to attack the station with projectiles, also directing stones and other objects at the city buses which represented the only mode of public transportation to reach the southern zone of Buenos Aires.

Police arrived swiftly on the scene, but the group of demonstators escalated their attacks with stones and other debris from a nearby building site, and began to pull down fences on the adjacent street, while the station shows clear signs of damage – including broken windows and fire damage.

Αναδημοσίευση από Θερσίτη

«Νυχτερινή έφοδο» πραγματοποίησε ο καταδρομέας και νέος υπουργός υγείας Α. Γεωργιάδης στο «νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς» επιχειρώντας προφανώς να μας προετοιμάσει για τη μετατροπή των νοσοκομείων σε στρατόπεδα (συγκέντρωσης ασθενών). Όπως λοιπόν μας πληροφορούν τα καθεστωτικά μέσα, η έφοδος αυτή έγινε με όρους στρατιωτικού αιφνιδιασμού (νύχτα) για να πιαστεί ο «εχθρός» στον ύπνο, για να μπορεί την επόμενη ημέρα ο στρατάρχης της υγείας να διεξάγει έναν ολόκληρο πόλεμο επικαλούμενος την «εξυγίανση» και την «επούλωση» των πληγών και όλα αυτά… για το καλό μας. Λίγες ώρες αργότερα, ο στρατάρχης κήρυξε τον πόλεμο με την επαναφορά της υγειονομικής διάταξης Λοβέρδου (πρώην στρατάρχης) με την οποία δίνεται η δυνατότητα σε όλα τα στρατιωτικά σώματα να κάνουν εκκαθαρίσεις κοινωνικών ομάδων από δρόμους, πλατείες και γειτονιές στο όνομα της «δημόσιας υγιεινής».

Continue reading →

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Δράση

Καταγγελία εργαζομένων

Η εταιρία ALINDA-VELCO είναι ένας ελληνικός πολυεθνικός όμιλος, ο οποίος δραστηριοποιείται σε τομείς παραγωγής και εμπορίας πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων και απορρυπαντικών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει εγκαταστάσεις σε Οινόφυτα Βοιωτίας, Ασπρόπυργο, Σπάτα, Ρουμανία. Απασχολεί περίπου 20 εργαζόμενους στην παραγωγή, κατά πλειοψηφία μετανάστες.

Η δουλειά είναι βαριά και ανθυγιεινή: γυναίκες εργαζόμενες είναι αναγκασμένες να σηκώνουν πολύ μεγάλα βάρη (4 λίτρα το μπουκάλι, 16-18 κιλά το κιβώτιο, ενώ οι παλέτες που τυλίγονται έχουν βάρος 640 κιλά).

Στους πακιστανούς εργαζόμενους, οι οποίοι κάνουν την πιο σκληρή εργασία, η αμοιβή είναι 19,5-22 ευρώ, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας, ενώ σε όλους τους εργαζόμενους η εταιρεία χρωστάει δώρα, επιδόματα, υπερωρίες, συν τα Σάββατα όπου ναι μεν οι εργαζόμενοι δουλεύουν αλλά δεν φαίνονται πουθενά ως εργάσιμη μέρα.

Continue reading →