Altona (Αμβούργο): Ταραχές ενάντια στο ρατσισμό της αστυνομίας

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5cLlmmM7-mA[/youtube]

Από τον τύπο τους:

For three nights in a row there have been heavy riots in Hamburg-Altona. On Thursday evening a mob attacked policemen. Last night they burned cars and hurled stones.

About 150 young people gathered Friday night in Chemnitz Street and in Holsten Street. “They wanted to let loose,” said a police spokesman. First the rioters only lit firecrackers; later they torched cars.

In Karl Wolff Street a car was completely gutted. Another car was set on fire in Hospital Street, but was able to be extinguished. Some time later the tires of another car were burning. More than 100 police officers were out in force. They used pepper spray against the rioters. In response the mob hurled stones at the officers. A 21-year-old man was arrested.

The following night on Sunday again around 80 young people gathered in Holsten Street, and fireworks were ignited again — luckily nothing more happened on the third night of riots. “The situation has become very calm,” said the spokesman for Hamburg police on Sunday morning.

The riots started on Thursday night when a group of youths blinded car drivers with a laser pointer. The police moved in – and suddenly saw a group of over 150 people moving towards them. 16 rioters were detained.

There was an aggressive mood and the situation escalated.

#taharrush Sexual Violence in Egypt: Myths and Realities

egypt_3-333af

Αναδημοσίευση από jadaliyya

Last September, sixteen-year-old Eman Mustafa was walking with a friend in the village of Arab Al Kablatin Assiut, when a man groped her breasts. She turned to face him and spat in his face. He shot her dead with an automatic rifle as a price for her bravery. Mustafa’s death was an eye-opener call to those who claim that sexual violence is an urban issue. Thanks to human rights organizations and activist groups, Eman’s killer was sentenced to life imprisonment in June 2013.

Violence against women across historical, cultural, and national divides continues to be a socially accepted practice, if not a norm. In the realms of both policy and social awareness, we have collectively failed to tackle this issue with serious rigor. As a result, we seem to be witnessing an increase in sexual violence and brutality.

In Egypt, sexual harassment is widespread and touches the lives of the majority of women whether on the streets, in public transportation, or at the work place, the super market, or political protests. It is true that sexual harassment still lacks a unified definition, but it is not difficult to identify unwelcome verbal or physical sexual violation. Many Egyptians, women included, are unclear as to what constitutes sexual harassment. Others sadly, do not think it is a problem. One thing is clear though, and that is the actions of the various governments of the last thirty years have been limited to statements of regret and unmet promises.

The word taharrush (harassment) is a relatively new term in the daily lexicon. Until recently, sexual harassment was referred to as mu‘aksa (flirtation). That term alone reveals the multiple layers of denial, misogyny, and violence Egyptians must confront in tackling sexual harassment. In addition to rape and physical assault we must equally tackle name-calling, groping, and the barraging of women with sexual invitations. All of these acts normalize violence and hatred against women and they must become socially unacceptable.

Even though, for example, Eman Mustafa was a veiled villager, one key argument in the victim-blaming that is salient in our everyday narratives is the common and vulgar perception that sexual harassment occurs when women dress “provocatively.”  In fact, the only thing that Egyptians who face sexual harassment have in common is that over ninety-nine percent of them are females.

Over the last decade, Egyptians have been working intensively on spreading both social and legal awareness on sexual violence and harassment. In 2005, the Egyptian Center for Women’s rights launched its “Safe Streets for Everyone” initiative to combat sexual harassment. In 2008, more than sixteen human rights organizations and independent groups formed the “Task Force Against Sexual Violence.” In 2010, that Task Force released its own bill to amend Penal Code provisions on sexual violence. That year too, the volunteer-based initiative Harassmap established a free software method to receive anonymous SMS reporting that it would process into a mapping system. Harassmap’s mission was to render sexual harassment socially unacceptable.

Over the past two years, activists have formed many other independent movements and online groups that raise awareness, empower women to stand up against gender-based violence and speak out by sharing testimonies and ideas to combat sexual harassment, and in some cases, expose the perpetrators. After Eman Mustafa’s death last September, anti-sexual harassment protests were held at Assiut University to condemn the murder of a girl who fought for her bodily rights.

Women who have suffered from sexual harassment are usually reluctant to tell their stories, fearing reprisals and the dreaded label of the agitators. Nevertheless, if there is any noticeable progress in fighting sexual harassment in Egypt, it would be the rise in the number of women who are speaking up about their experiences and filing reports against their offenders. Another important development has been the formation of independent volunteer-based groups who fight sexual violence on the ground across the nation. In 2010, Harassmap received requests to expand their campaign to Alexandria, Daqahliya, and Minya. This year, Harassmap has expanded to sixteen governorates other than Cairo. With the help of more than 700 volunteers nationwide, Harassmap is reaching out to rural communities to end social acceptability of sexual harassment.

In June 2008, Noha al-Ostaz experienced a form of sexual violence on a Cairo street. She was confident that ignoring the behavior of the offender was ineffective. With the help of a friend and a bystander, Al-Ostaz managed to take the offender to a police station and file charges against him. Three months later, and for the first time in Egypt, the offender was sentenced to three years in prison on charges of sexual assault. Al-Ostaz paved the way for other women to stand up for their rights. Her action has encouraged several to pursue harassment charges against assailants.

Continue reading

Wu Ming: Είμαστε όλοι ο Φλεβάρης του 1917 ή πώς να μιλήσουμε για την επανάσταση

photo_wuming

 

Αναδημοσίευση από barikat.gr

Πριν μερικές εβδομάδες, ο Guardian δημοσίευσε ένα άρθρο των Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρτ, με τίτλο «Οι Άραβες είναι οι νέοι πρωτοπόροι της δημοκρατίας». Οι συγγραφείς επιχείρησαν να παρουσιάσουν ένα πλαίσιο ερμηνείας των πρόσφατων λαϊκών ξεσηκωμών σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Σε κάποιο σημείο γράφουν:

«το να αποκαλούμε αυτούς τους αγώνες «επαναστάσεις» φαίνεται να παραπλανεί τους σχολιαστές, οι οποίοι υποθέτουν ότι η πορεία των γεγονότων πρέπει να υπακούει σε λογικές 1789 ή 1917 ή εν πάσει περιπτώση σε άλλες περασμένες ευρωπαϊκές επαναστάσεις εναντίον βασιλιάδων και τσάρων».

Το ερώτημα που θέσαμε ενώ ετοιμάζαμε αυτήν την ομιλία ήταν το εξής: Μπορούμε να ταυτίσουμε ένα σύγχρονο ξεσηκωμό με επανάσταση χωρίς να παραπλανηθούμε με τον παραπάνω τρόπο; Και πώς μπορούμε να περιγράψουμε μια σύγχρονη επανάσταση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πρόσφατα γεγονότα σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, και ιδίως οι αγώνες σε Τυνησία και Αίγυπτο, άγγιξαν όλους και όλες μας, άγγιξαν τη φυσική μας υπόσταση σε ολόκληρη την Ευρώπη και το δυτικό κόσμο. Σε μια πρόσφατη διαδήλωση στο Λονδίνο, μερικοί φορούσαν μπλουζάκια με το σλόγκαν «ΠΕΡΠΑΤΑ ΣΑΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΝΕ ΣΑΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ-ΠΑΛΕΥΕ ΣΑΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ». Και παρ’όλα αυτά η δημόσια συζήτηση σχετικά με το ζήτημα είναι συχνά ρηχή και δημιουργεί σύγχυση, με όλες τις παγίδες και τα ιδεολογικά όπλα που θα αναλύσει ο σύντροφός μου WM2 στην ομιλία του.

Εγώ θα σταθώ στο ότι, ενώ προσπαθούμε να αποφύγουμε τέτοιες παγίδες, πρέπει ταυτόχρονα να αναζητούμε «υγιώς σχιζοφρενικές» αφηγήσεις για τις επαναστάσεις. Αυτό σημαίνει, αφηγήσεις, οι οποίες αφ’ενός να μεταδίδουν την πολλαπλότητα της διαρκούς επαναστατικής στιγμής και αφ’ετέρου να έχουν τη δυνατότητα να μας απελευθερώνουν από τα αντανακλαστικά εκείνα που προκαλούνται από κάθε είδους προδεδομένες, «παθολογικές» σχέσεις της καθημερινότητάς μας.

Τέτοιες «υγιώς σχιζοφρενικές» αφηγήσεις θα μπορούσαν να αποτελούνται από αναφορές στον 20ό αιώνα και την ευρωπαϊκή επαναστατική παράδοση, χωρίς όμως απρόσμενες ή και προκαλούσες σύγχυση γενικεύσεις* ή υπεραπλουστεύσεις. Νομίζω ότι μια τέτοιου είδους προσέγγιση θα βοηθούσε να καλύψουμε το χάσμα μεταξύ, αφ’ενός, αναλυτών -όπως ο Χαρτ και ο Νέγκρι- οι οποίοι τείνουν να δίνουν υπέρμετρη έμφαση στην ασυνέχεια με τους αγώνες και τις επαναστάσεις του 20ού αιώνα (πχ, ασυνέχειες μεταξύ των σύγχρονων λαϊκών μαζών και των προλεταρίων του 20ού αιώνα ή μεταξύ της σύγχρονης «Αυτοκρατορίας» και του τοτινού ιμπεριαλισμού) και αφ’ετέρου αναλυτών όπως ο Σλάβοι Ζίζεκ και ο Αλέν Μπαντιού. Οι τελευταίοι κάνουν συνεχείς αναφορές στην ιστορία των επαναστάσεων του 20ού αιώνα, δίνουν, ωστόσο, κάποτε την εντύπωση ότι οι αναφορές τους αυτές στόχο έχουν να προκαλέσουν σοκ στο φιλελεύθερο κοινό, παρά να παρέχουν αλήθινή βοήθεια στην παρούσα μάχη που διεξάγεται.

 

Στην ομιλία μου θα αναφερθώ σε παραδείγματα τέτοιων «υγιώς σχιζοφρενικών» αφηγήσεων της επανάστασης. Τούτο θα το κάνω συγκρίνοντας δύο έργα που παρουσιάζουν τον τρόπο που η ιταλική εργατική τάξη έβλεπε τη Ρωσική Επανάσταση του Φλεβάρη. Τα έργα αυτά είναι αφ’ενός η περιγραφή του Μαρσέλ Προυστ στον δεύτερο τόμο του Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο και αφ’ετέρου το ποίημα του Βλάντιμηρ Μαγιακόφσκι με τίτλο Εκατόν Πενήντα Εκατομμύρια. Θα ήταν μάλλον φαιδρό να αναζητήσω παραδείγματα σε δικά μας λογοτεχνικά έργα.

Continue reading

And where do the workers stand?

EgyptianWorkers-SM-900

Ανάλυση σχετικά με τη σύνθεση των διαφόρων συνδικάτων και τη θέση που παίρνουν σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις, αναδημοσίευση από Mada Masr

EFITU President Kamal Abu Attiya wrote that “workers who were champions of the strike under the previous regime should now become champions of production.”

Syndicates, unions divided over Morsi’s ouster

Since the events of June 30, divisive fault lines have emerged within the country’s trade unions and professional syndicates, with leading members of these associations taking sides with the new ruling elites or former President Mohamed Morsi’s ousted regime.

Unions and syndicates have been brought to the forefront of this ongoing conflict, as their leadership, loyalties and politics all come under question.

On July 2, a call for a general strike against the Morsi regime issued by the Egyptian Federation of Independent Trade Unions (EFITU) failed to materialize. EFITU’s presidency has since expressed support for the new ruling elites, endorsed by the military council.

On the other hand, prior to and since Morsi’s ouster on July 3, a number of syndicates have moved to show their support for the Islamist president.

Before Morsi’s ascent to power, the Muslim Brotherhood had a negligible presence within Egypt’s blue-collar labor unions, but was tremendously influential within the white-collar professional syndicates. The Brotherhood has historically maintained a strong presence in the Doctors, Dentists, Pharmacists, Veterinarians, Lawyers, Engineers and Teachers Syndicates, winning elections in many of these associations and controlling their boards.

Now, having lost control of the executive and legislative branches of the state, the Brotherhood is resorting to its historic base of power, and, perhaps, their last remaining political refuge — the professional syndicates.

According to Amr al-Shoura of the independent Doctors Without Rights group, the Federation of Professional Syndicates — consisting of some 18 associations — “and especially the Doctors and Pharmacists Syndicates have been and still are actively mobilizing their forces against the June 30 movement, and in support of Morsi.”

Shoura pointed to the bloody events of July 8, where more than 50 pro-Morsi protesters were shot dead by military forces and hundreds of others were injured outside the Republican Guard headquarters, where the ousted president was reportedly being detained.

The following day, a press conference was held at the Doctors Syndicate, where members of the Brotherhood-controlled Doctors for Egypt group announced the formation of a fact finding committee to investigate what it called a “massacre.”

According to Brotherhood sources, at least 85 protesters were shot dead in the incident and more than 1,000 were injured — nearly all of whom were Morsi supporters. According to the Republican Guards and Ministry of Health, though, only 52 were killed and over 200 injured in the incident, including both security forces and protesters.

Independent investigations conducted by the Doctors Without Rights group suggest that “the actual number of casualties may be somewhere between the figures issued by both the Brotherhood and the Ministry of Health. The number of fatalities could be subject to increase,” Shoura says.

He adds that both sides of the conflict were involved in deliberate misinformation campaigns.

“Brotherhood members screened photos and videos during their press conference at the syndicate in which they claimed that women and minors were killed in these clashes. This has proven to be misleading and untrue,” asserts Shoura. Images of dead women and children from the Syrian civil war were allegedly used as Brotherhood propaganda claiming that they were killed by Egyptian security forces.

On the other hand, a media blackout appears to have been imposed on many hospitals who received casualties from these clashes.

“While we strongly denounce the violence and bloodshed, we are wary of the politicized news and statistics coming from both the Brotherhood side and the army’s side,” Shoura adds.

The Doctors Syndicate has announced that it would provide LE5,000 to the families of each of those “martyred” by the Republican Guards.

According to Brotherhood member Abdallah al-Keryoni, the Republican Guards clashes necessitated an intervention by the syndicate.

“Two doctors were shot dead by Republican Guards, another nine were injured after having been shot with live ammunition, and several other doctors were arrested during these events,” he alleges.

“The function of the Doctors Syndicate is to support physicians and to stand up for their human rights. The syndicate is supposed to engage itself in political issues pertaining to health care and doctors’ rights nationwide,” Keryoni says.

Continue reading

Βιο-εξουσία

484585_10151140446385132_1142685626_n

Απόσπασμα από το βιβλίο του Michel Foucault, Il faut Defendre la Societe, 1997, αναδημοσιευμένο από indymedia

Ακομα πιο γενικα, μπορουμε να πουμε οτι το στοιχειο που θα κινειται απο το πεδιο της πειθαρχιας στο πεδιο της ρυθμισης, που θα εφαρμοζεται κατα τον ιδιο τροπο στο σωμα και τον πληθυσμο, με το οποιο θα διασφαλιζεται τοσο ο πειθαρχικης υφης ελεγχος του σωματος οσο και ο ελεγχος των απροοπτων γεγονοτων μιας βιολογικης πληθωρας, το στοιχειο αυτο, που θα κινειται μεταξυ των δυο, ειναι το «προτυπο». Το προτυπο ειναι αυτο που μπορει να εφαρμοστει εξισου στο σωμα που θελουμε να πειθαρχησουμε, οσο και στον πληθυσμο που θελουμε να ρυθμισουμε. Η κοινωνια της τυποποιησης δεν ειναι λοιπον, υπ’ αυτες τις συνθηκες, μια οιονει γενικευμενη πειθαρχικη κοινωνια, οι πειθαρχικοι θεσμοι της οποιας αυξανονται και πληθυνονται και πληρουν ολοκληρο το χωρο – αυτη ειναι, νομιζω, μια πρωτη και ανεπαρκης ερμηνεια της ιδεας της κοινωνιας της τυποποιησης. Η κοινωνια της τυποποιησης ειναι μια κοινωνια οπου διασταυρωνονται, σε ορθογωνια διαρθρωση, το προτυπο της πειθαρχιας και το προτυπο της ρυθμισης. Οταν λεμε οτι η εξουσια κατα τον 19ο αιωνα κατακυριευσε την ζωη, οταν λεμε τουλαχιστον οτι η εξουσια κατα τον 19ο αιωνα τυποποιησε τη ζωη, εννοουμε οτι καταφερε να καλυψει ολη την επιφανεια που εκτεινεται απο το οργανικο ως το βιολογικο στοιχειο, απο το σωμα ως τον πληθυσμο, με την συναρθρωση των τεχνολογιων της πειθαρχιας αφενος και των τεχνολογιων της ρυθμισης αφετερου.

Βρισκομαστε λοιπον εντος μιας εξουσιας που εχει τυποποιησει τοσο το σωμα οσο και τη ζωη, ή που εχει κυριευσει τη ζωη γενικως θα λεγαμε, και ο ενας πολος της ειναι το σωμα και ο αλλος ο πληθυσμος. Εχουμε επομενως μια βιο-εξουσια και μπορουμε αμεσως να επισημανουμε τα παραδοξα της, τα οποια εμφανιζονται στα ιδια τα ορια της ασκησης της. Ενα απο τα παραδοξα αυτα ειναι η πυρηνικη εξουσια, η οποια δεν ειναι απλως η εξουσια που διαθετει ενας ηγεμονας να σκοτωνει, αναλογως με τα εκαστοτε δικαιωματα του, εκατομμυρια και εκατονταδες εκατομμυρια ανθρωπους (σε τελικη αναλυση, αυτο ειναι κατι συνηθισμενο…). Αλλα το γεγονος οτι η πυρηνικη εξουσια, για τη λειτουργια της παρουσας πολιτικης εξουσιας, ειναι ενα ειδος παραδοξου, που ειναι δυσκολο, αν οχι αδυνατο, να παρακαμφθει· επειδη στην εξουσια της κατασκευης και της χρησιμοποιησης της πυρηνικης βομβας εχουμε να κανουμε με μια εξουσια κυριαρχιας που μπορει να αφανισει την ιδια την υπαρξη. Ετσι, στην πυρηνικη εξουσια, η εξουσια που ασκειται, ασκειται κατα τετοιον τροπο ωστε ειναι ικανη να καταργησει την ζωη. Να αυτοκαταργηθει συνεπως, ως εξουσια εγγυησης της ζωης. Ή εχουμε μια εξουσια κυριαρχιας, η οποια χρησιμοποιει τη βομβα, οποτε δεν μπορει πλεον να ειναι εξουσια, βιο-εξουσια, εξουσια εγγυησης της ζωης, οπως ειναι απο τον 19ο αιωνα και εξης. Ή στο αλλο ακρο, συνανταμε την υπερβαση οχι του κυριαρχικου δικαιωματος πια, αλλα την υπερβαση της βιο-εξουσιας επι του κυριαρχικου δικαιωματος. Αυτη η υπερβαση της βιο-εξουσιας εμφανιζεται οταν δινεται, τεχνικα και πολιτικα, η δυνατοτητα σε εναν ανθρωπο να ρυθμιζει τη ζωη και πολυ περισσοτερο να την πολλαπλασιαζει, να κατασκευαζει εμβια οντα, να κατασκευαζει τερατα, να κατασκευαζει – εντελει – ανεξελεγκτους και οικονομικα καταστροφικους ιους. Μια φοβερη διευρυνση της βιο-εξουσιας η οποια, σε αντιθεση με οσα προ ολιγου ελεγα σχετικα με την πυρηνικη βομβα, θα κατακλυσει την ανθρωπινη κυριαρχια στο συνολο της.

Συγχωρεστε μου τη μακρολογη αυτη αναφορα στη βιο-εξουσια· αλλα νομιζω οτι αποτελει τη βαση για το προβλημα που προσπαθω να θεσω.

Σ’ αυτη λοιπον την τεχνολογια της εξουσιας, αντικειμενο και στοχος της οποιας ειναι η ζωη (και την οποια θεωρω εναν απο τους θεμελιωδεις στοχους της εξουσιας απο τον 19ο αιωνα και εξης), αν οντως η εξουσια της κυριαρχιας υποχωρει συνεχως και, αντιθετως, προαγεται συνεχως η πειθαρχικη ή ρυθμιστικη βιο-εξουσια, πως θα ασκειται το δικαιωμα της θανατωσης και της δολοφονιας; Μια εξουσια πως μπορει να σκοτωνει, αν οντως η κυρια επιδιωξη της ειναι η αυξηση της ζωης, η παραταση της διαρκειας της, η πληθυνση των ευνοϊκων συνθηκων, η αποτροπη των ατυχηματων ή και η αντισταθμιση των αναπηριων ακομα; Πως ειναι δυνατον, υπο αυτες τις συνθηκες, μια πολιτικη εξουσια να σκοτωνει, να ζητα το θανατο, να απαιτει το θανατο, να προκαλει το θανατο, να διατασσει τη θανατωση, να εκθετει στο θανατο οχι μονο τους εχθρους αλλα και τους ιδιους τους πολιτες της; Πως αυτη η εξουσια, η οποια εχει ως κυριο στοχο της την εξασφαλιση της ζωης μπορει να αφηνει ανθρωπους να πεθαινουν; Πως ασκειται η εξουσια του θανατου, πως ασκειται η λειτουργια του θανατου, μεσα σε ενα πολιτικο συστημα επικεντρωμενο στη βιο-εξουσια;

Continue reading

Χαλκιδική…

Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει: Ακούστε το καλά ανθρωποφύλακες κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές… Το κράτος τους αγωνιστές αποκαλεί αλήτες, αλήτες είναι τα ματ κι οι ασφαλίτες, κτλ, κτλ, κτλ, …

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=mVbNnxN7EpA[/youtube]

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=7C3Kzb42Lgw[/youtube]

 

Χούντα ή συνέχιση της Επανάστασης;

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=xrmhe5JuuNc[/youtube]

Ντοκυμανταίρ της αριστερής ομάδας mosireen για τα γεγονότα στην Αίγυπτο. Η βασική ιδέα είναι ότι ο στρατός και η οργάνωση των αδελφών μουσουλμάνων αποτελούν δύο όψεις της καπιταλιστικής εξουσίας στην Αίγυπτο.

ΗΠΑ: #Hoodiesup διαδηλώσεις για την αθώωση του Zimmerman

 

BPHrCgcCcAAHc4X

 

Oakland demo

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=-VUmuwoNKBc[/youtube]

The fatal shooting of Trayvon Martin by George Zimmerman took place on the night of February 26, 2012, in SanfordFloridaUnited States. Martin was a 17-year-old African American high school student. George Zimmerman, a 28-year-old multi-racial Hispanic American,was the neighborhood watch coordinator for the gated community where Martin was temporarily staying and where the shooting took place.Zimmerman was tried for second-degree murder and manslaughter and found not guilty on Saturday, July 13, 2013.

Statements given by Zimmerman have indicated that on the night of the shooting Zimmerman was in his vehicle on a personal errand when he noticed Martin walking beyond the gated fence inside the community. Statements read that Zimmerman then called the Sanford Police Department to report Martin’s actions as suspicious, saying “This guy looks like he’s up to no good, or he’s on drugs or something. It’s raining and he’s just walking around, looking about” and “looking at all the houses”,[8][9] although according to a police report, there was “no indication that Trayvon Martin was involved in any criminal activity at the time of the encounter”.While still on the phone with the police dispatcher, Zimmerman exited his vehicle, and after concluding his telephone call with police, was involved in a violent encounter with Martin. The encounter ended with Zimmerman fatally shooting Martin once in the heart at close range.

It has been decided: black life isn’t worth shit. Let’s not ask for justice: let’s make it happen ourselves.