“Poverty in itself does not make men into a rabble; a rabble is created only when there is joined to poverty a disposition of mind, an inner indignation against the rich, against society, against the government.”

-G.W.F. Hegel, Philosophy of Right

Αναδημοσιεύουμε από το kasamaproject αυτό το κείμενο ανάλυσης της συγκυρίας/ κριτικής στο κείμενο Από τη Σουηδία στην Τουρκία: Η άνιση δυναμική της εποχής των ταραχών  (Woland/blaumachen & friends). 

The World’s on Fire, Again

With global capital still passing discontent from continent to continent like a game of hot potato, it’s now an oft-stated adage that we live in an “era of riots.”  Blaumachen, a Greek theoretical collective often associated with the communization current, has posted a new article updating its previous analyses of this global trend.  Despite accusations of obscurantism leveled at many groups in the communization current, collectives like Blaumachen are at least admirable in their attempt to craft a recognizable analysis of current events out of the more abstract economic and political theory put forward by other theoretical collectives such asThéorie Communiste and Troploin.

In their newest work, Blaumachen propose that the current era of riots exhibits a global unevenness which can be anatomized into four distinct dynamics.  This uneven dynamism is evidenced by recent unrest in countries like Sweden, as well as the “IMF miracle” countries, Turkey and Brazil.  The mass mobilizations in these countries seem to pose new limits and prospects for global revolt in the present moment.

In Blaumachen’s schema, the global dynamics are as follows:

1. Riots of the excluded.  These are riots such as those in the Stockholm suburbs this year, across England in 2011, and in the French banlieues in 2005.  Presumably, this also includes things like the Flatbush Rebellion here in the US.  Their participants are generally unemployed, homeless and/or immigrant youth, those resigned to a (sub)urban underclass, constantly harassed by police, with little hope of any advancement or even formal incorporation into the legally-recognized economy.  These riots take place mainly “in countries which are high in the capitalist hierarchy.”
2. Riots of the middle-strata.  These are riots, rebellions and occupations such as those across Turkey in 2013, the Squares movement  in Greece and Spain in 2011-12, and the revolts of the Arab Spring (presumably excluding events in Libya and Syria).  Here participation is more diverse, but the key factor “is that the so-called ‘middle-strata’ are involved, and their ‘democratic’ discourse is constitutive for the movements produced.”  These riots “take place mainly in countries in the second zone and the so-called ‘emerging economies,’” though the inclusion of Spain signals that this very geopolitical stratification is increasingly threatened by the deepening of the crisis itself.
3. Revindicative movements.  These are riots, strikes, mass protests and blockades concentrated mostly in the booming economies of China and Southeast Asia.  They take the form of “revindicative” struggles, meaning that they are making specific claims contra capital and winning gains of higher wages, lowered hours, increased safety and benefits, greater environmental regulation, etc.  Examples are the massive waves of worker unrest in China, including the Foxconn suicides, strikes and riots of 2009-2013, the Honda strike in 2010, and the recent Hong Kong dock strike/occupation, as well as similar actions by workers in Vietnam, Cambodia and elsewhere.
4. State-integrated resistance.  This is the least theorized of the categories, though probably the most relevant with recent events in Brazil.  This dynamic “concerns the development of the contradictions in Latin American countries, which have managed to integrate resistance to neoliberalism into the state,” apparently covering events in the Populist Latin American governments like Brazil and Argentina, as well as the ostensibly “Socialist” ones, such as Bolivia and Venezuela.

Blaumachen add that, though the first and second dynamics appear increasingly connected and sometimes intersectional, it is not evident if or how the third or fourth dynamic connect with each other or with the first two—though Brazil may be currently overturning this rule.  Blaumachen’s focus is instead on the first two dynamics, and specifically on whether or not the state will be able to keep them from catastrophically intersecting in a time of crisis.

Many might oppose this sort of approach entirely, arguing that the imposition of artificial categories onto something as heterogeneous as global mass uprisings is a hopelessly abstracted procedure.  The critique has some truth to it, in that we can never hope to reduce peoples’ struggles to our analytic categories—and these categories themselves, if transmuted into a dogma, will tend to blind us to ground changes in the real world.  This, of course, happens frequently in vulgar Marxist currents, with people attempting to apply Lenin’s theory of imperialism, for example, as if it were an invariant law of nature, regardless of era or context.  But the actual Marxist approach has always sought to be a living one, responsive to (and in fact generated by) peoples’ motion.  This motion, of course, cannot be understood without a critical understanding of capitalism’s own fundamental drives—which is not the same as arguing that we ought to reduce the former to the latter.

Blaumachen’s analysis, in this context, is clearly driven by this living spirit in Marxist analysis.  It follows from peoples’ own momentum in the real world, rather than attempting to simply apply analytical schema (whether drawn from economics or poststructuralism) from above.  It avoids the normal Eurocentrism of most insurrectionary material while at the same time acknowledging that the riots within Europe are themselves often linked to distinct racial and class differentials—also implying that these riots are not entirely disconnected from imperial endeavors outside the US and Europe.  But it has a few strange omissions.  The authors offhandedly dismiss Occupy as simply “an activists’ movement […] not a mass movement,” while never even mentioning radical indigenous struggles and rural uprisings, such as the repeated occupations and blockades in British Columbia and Quebec, Idle No More, recent actions by the Zapatistas and new armed occupations by indigenous groups in Cherán, Mexico.

Continue reading →

Αναδημοσίευση παλιότερου (απρίλιος 2012) κειμένου από clandestina

Μια προσπάθεια ερμηνείας ενός στημένου παιχνιδιού 
με περισσευάμενους, αναλώσιμους, μετανάστες και φασίστες

Στις 26 Μαρτίου ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» Χρυσοχοΐδης ανακοινώνει την ίδρυση 30 κέντρων κράτησης μεταναστών, συνολικής χωρητικότητας 30.000 κρατουμένων (αριθμός υπερδιπλάσιος των φυλακισμένων στο ήδη υπερκορεσμένο «σωφρονιστικό» σύστημα στην Ελλάδα).
Στις 31 Μαρτίου ο υπουργός υγείας Λοβέρδος αναφέρεται σε υγειονομική βόμβα (η ίδια έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει και στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών) και ανακοινώνει την κράτηση επ’ αόριστον των μεταναστών που αποτελούν «δημόσιο κίνδυνο».
Τα επιχειρήματα τα γνωστά:
– Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη λόγω «απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής».
– Η Ελλάδα δεν χωράει τόσους μετανάστες.
– Οι μετανάστες αποτελούν απειλή για τη δημόσια υγεία.
– Οι μετανάστες αυξάνουν την εγκληματικότητα, καθώς προέρχονται από χώρες όπου «η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τόση αξία όσο στην πολιτισμένη Δύση».
– Οι μετανάστες καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας.
Για κάποιες μέρες η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται από τις εξαγγελίες των δύο υπουργών και τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών για τις οποίες εξαγγέλθηκε η κατασκευή των κέντρων κράτησης, αφού «δεν θέλουν οι περιοχές τους να γίνουν χωματερές για τα σκουπίδια της Αθήνας».
Tο κλίμα άλλαξε για λίγο με την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο και τον βαρύ τραυματισμό του Μάριου Λώλου, προέδρου της ένωσης φωτορεπόρτερ, από επίθεση των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που καταστάλθηκαν βίαια. Ωστόσο το θέμα επανέρχεται, καθώς η (νεοναζιστική) ακροδεξιά πλασσάρεται επίμονα στο δημόσιο λόγο ως «λύση στην οποία καταφεύγουν οι κάτοικοι γειτονιών της Αθήνας» οι οποίοι «αντιμετωπίζουν αξεπέραστα προβλήματα εξαιτίας της παρουσίας των μεταναστών» και «δεν έχουν σε ποιον άλλο να στραφούν» αφού «η αστυνομία απουσιάζει» και η μόνη διέξοδος είναι οι περιπολίες των νεοναζί. Τελικά η δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται προς την ακροδεξιά «αφού πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς».
Οι αιτιάσεις περί «υγειονομικής βόμβας» απαντήθηκαν άμεσα από το (κρατικό) ΚΕΕΛΠΝΟ, ενώ το ανεφάρμοστο και αναποτελεσματικό (ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του) του μεγαλόπνοου σχεδίου Χρυσοχοΐδη-Λοβέρδου καταδείχθηκε από ανακοινώσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, μελών της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ακόμα και από αξιωματούχους της Ε.Ε.
Πολλοί μίλησαν για ένα προεκλογικό τρυκ. Στο κείμενο που ακολουθεί θα καταδείξουμε ότι όχι απλά δεν έχουμε να κάνουμε με «απουσία μεταναστευτικής πολιτικής» αλλά αντιθέτως πρόκειται για μια στοχευμένη πολιτική επιλογή, στο πλαίσιο της «δημιουργικής καταστροφής» και της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.
Συγκεκριμένα, θα επιχειρηματολογήσουμε για το ότι αυτή η κρατική επιλογή:
– αχρηστεύει εργατικό δυναμικό
– θέτει τους μετανάστες σε καθεστώς ομηρίας από τις μαφίες
– παράγει απόγνωση σε γειτονιές της Αθήνας
– διοχετεύει συνολικά στη χώρα τη δυσαρέσκεια από την οικονομική κατάσταση σε ιδεολογίες μισαλλοδοξίας
– γεννάει φασιστικές πολιτοφυλακές με κοινωνική υποστήριξη
– τελικά διαμορφώνει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στο πλαίσιο της οποίας οι Έλληνες έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι μετανάστες.
Επίσης θα επιχειρήσουμε μια απάντηση στα (παρα)κρατικά επιχειρήματα («δεν χωράνε», «είναι εκατομμύρια», «Δουβλίνο ΙΙ», «έλλειψη ευρωπαΐκής αλληλεγγύης», «παρεμπόριο», «εγκληματικότητα») και θα διατυπώσουμε παρατηρήσεις για τις στάσεις όσων βρίσκονται από την πλευρά της κοινωνικής δικαιοσύνης και απελευθέρωσης.

Εισαγωγικές παρατηρήσεις

Για αρκετές ημέρες βομβαρδιστήκαμε με μια αληθοφανή επιχειρηματολογία διανθισμένη με χονδροειδέστατα ψέματα.
Ο δημόσιος λόγος δεν έθεσε κανένα από τα ερωτήματα που είναι απαραίτητα για να αναλυθεί το «πρόβλημα»:
Γιατί στοιβάζονται τόσοι άνθρωποι στην Αθήνα; Ποιοι είναι υπεύθυνοι; Ποιοι επωφελούνται; Ποιές πολιτικές επιλογές εξυπηρετεί αυτή η συσσώρευση; Ποιες κοινωνικές μεταβολές προωθούνται;
Η προπαγάνδα πάντα απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική, πρέπει να φαντάζει ως η μόνη αλήθεια και όσοι αντιπαρατίθενται σε αυτή να παρουσιάζονται ως μη ρεαλιστές.
Το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα προβλήθηκε με τον ίδιο παράλογο τρόπο με τον οποίο όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν όχι ως αποτέλεσμα της δομικής αναδιάρθρωσης που επιβάλεται στην Ελλάδα-πειραματόζωο, αλλά επειδή οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, έχουμε 1.500.000 δημόσιους υπάλληλους, οι πολιτικοί είναι κλέφτες, το σύστημα υγείας ξοδεύει πολλά για να περιθάλπτει τους μετανάστες κλπ.
Έτσι, όπως ένας εκπρόσωπος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επελέγη ως πρωθυπουργός για να μας σώσει από τις επιθέσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια παρακρατική οργάνωση με κυπατζίδικο παρελθόν και συμμετοχή σε μαφιόζικες συμμορίες και «δουλειές της νύχτας» παρουσιάζεται ως σωτήρας από τις μαφιόζικες συμμορίες και την εγκληματικότητα.
Το γεγονός ότι συνταξιούχοι ωθούνται στην αυτοκτονία και η ευκολία με την οποία τα ΜΑΤ ανοίγουν κεφάλια φωτορεπόρτερ έχει άμεση σχέση με τη δημαγωγία για το μεταναστευτικό, την οποία διαδέχθηκε η δημαγωγία για την «εντυπωσιακή αύξηση της δημόσιας απεύθυνσης των νεοναζί».
Εμπροσθοφυλακή αυτής της λαθροχειρίας ήταν τα ΜΜΕ, τα οποία επιδόθηκαν σε μια κλασική ρητορική κατασκευής εξιλαστήριων θυμάτων.

Οι κραυγές των ΜΜΕ

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέσα σε ολιγόλεπτα ρεπορτάζ οι αναγγελθέντες χώροι κράτησης αναφέρονταν εναλλάξ ως στρατόπεδα συγκέντρωσης, «κλειστοί χώροι φιλοξενίας»(!), κέντρα υποδοχής ή κέντρα μεταναστών. Η ανάγκη για «τελική λύση» πλασσάρεται ανακατεμένη με φτιασίδια ανθρωπισμού και δημοκρατίας.
Τα πλάνα αστυνομικών να εφορμούν με σκυλιά, το ζουμάρισμα σε χειροπέδες περασμένες σε «μελαψούς» και η επαναλαμβανόμενη ως εφιαλτική ηχώ κραυγή «λαθρομετανάστες» σε τι άλλο αποσκοπούν από το να αποστερήσουν τους μετανάστες από την ανθρώπινη ιδιότητα και να τους μετατρέψουν σε θηράματα για τους κυνηγούς κεφαλών;
Αν θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει την υιοθέτηση ρατσιστικού λόγου από ανθρώπους που ζούνε σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε όλη την ελληνική επικράτεια, άνθρωποι οι οποίοι κάνουν μέρες και βδομάδες να δουν μετανάστη, οικειοποιήθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία τη δημαγωγία του μίσους;
Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά είναι ταυτόχρονα αναγκαίο να επαναλαμβάνεται αδιάκοπα το γεγονός ότι σε κάθε περίοδο κρίσης χρειάζονται δημόσια θύματα.
Αν τα σύγχρονα ΜΜΕ υπήρχαν στους προηγούμενους αιώνες, θα μας παρουσίαζαν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για το πώς οι γυναίκες στην πυρά, οι μάγισσες, συνουσιάζονταν με το διάβολο, θα πρόβαλαν εμπεριστατωμένες έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι ινδιάνοι δεν έχουν ψυχή και η εξόντωσή τους είναι χριστιανικό καθήκον, θα ακούγαμε επαναλαμβανόμενα ότι οι εβραίοι πίνουν το αίμα μωρών κλπ.

Continue reading →