Το γεγονός ότι οι ταραχές της Ελλάδας, της Αιγύπτου, της Ουκρανίας “κατόρθωσαν” να πολιτικοποιηθούν (με διαφορετικά επίδικα παραγόμενα από την ιστορική εξέλιξη της ταξικής πάλης σε κάθε ένα από αυτά τα κράτη) αποτελεί ένα πρόβλημα που η θεωρία είναι αναγκασμένη να εξετάσει. Τι σημαίνει αυτή η πολιτικοποίηση για την εξέλιξη της (δεύτερης φάσης της) αναδιάρθρωσης και των αγώνων εναντίον της; Τα όρια των αγώνων καθώς αυτοί πολιτικοποιούνται παράγονται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι στο παρελθόν. Ποια είναι τα νέα διακυβεύματα που παράγονται καθώς η όποια πολιτική διευθέτηση απαξιώνεται πολύ γρήγορα;

W.

Σ’αυτό το πλαίσιο αναδημοσιεύουμε την προσπάθεια ανάλυσης των γεγονότων στην Ουκρανία  A ruthless critique against everything existing με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο:

Το μεγάλο άλμα προς τα πίσω. Τα όρια και οι προοπτικές ενός καταπληκτικού αγώνα.

Εδώ και καιρό το Κίεβο βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή. Οι ρίζες τις σύγκρουσης πολύπλοκες, χάνονται μέσα στις αντιφάσεις του αγώνα και στις συνθήκες που τον γέννησαν. Οι προοπτικές του ακόμα πιο πολλές και ακόμα πιο αντιφατικές. Ας πάρουμε τα πράγματα απ΄την αρχή.

Εδώ και μερικές μέρες η κυβέρνηση του Γιανούκοβιτς πήρε μια σειρά μέτρων με συνοπτικές διαδικασίες από το κοινοβούλιο, που περιορίζουν κατά πολύ τη δυνατότητα διαδηλώσεων. Η ελπίδα της κυβέρνησης ήταν μάλλον ότι η απειλή θα έστελνε τους διαδηλωτές σπίτια τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Η αντίδραση από ένα σύνολο φορέων ήταν άμεση…άμεση ήταν και η απάντηση των διαδηλωτών. Επιτέθηκαν, συγκρούστηκαν, και κατέληξαν με 5 νεκρούς, 300 τραυματίες και οδοφράγματα σε ύψος τείχους 3 μέτρων. Η σύγκρουση μαίνεται.

Αρχικά θα πρέπει να σκιαγραφηθεί μια αρχική εξήγηση της κατάστασης στην Ουκρανία. Πέρα απ όσα έχουν ήδη ειπωθεί, οι προσεγγίσεις που μιλούν για διαφορετικές ιδεολογίες, ή για σύγκρουση συμφερόντων των “ολιγαρχών” δεν αγγίζουν το πρόβλημα. Ακόμα πιο μακριά περνούν οι αναλύσεις που μιλούν για σύγκρουση “δημοκρατών” με τους φιλορώσους ολιγάρχες κτλ. Ο Γιανούκοβιτς …περνάει νόμους κατά παράβαση του κοινοβουλίου. Από την άλλη οι διαδηλωτές εδώ και καιρό δεν φαίνονται δημοκρατικοί…οι βίαιες διαδηλώσεις, τα οδοφράγματα, οι καταλήψεις, οι μολότοφ δεν είναι στοιχεία της δημοκρατίας…ή είναι;

Με έναν παράδοξο τρόπο όμως και οι δυο εξακολουθούν να είναι και να μην είναι δημοκράτες. Μπορεί οι μέθοδοι τους να μην είναι δημοκρατικές αλλά ο τρόπος λειτουργίας τους και οι πηγή της δυναμικότητας τους παραμένουν τα “πλήθη”. Ο Γιανούκοβιτς έχει την τεράστια μάζα ρωσόφωνων εργατών της ανατολής ως βάση και το Μαϊντάν έχει σαν βάση τον ίδιο τον εαυτό του, τους φιλοευρωπαίους κατοίκους των πόλεων και κυρίως τους κατοίκους της δύσης, είναι το ίδιο το “πλήθος” δηλαδή… Τα δύο αντικρουόμενα μέρη,  στο εσωτερικό τους εξακολουθούν να λειτουργούν δημοκρατικά, τα συστατικά μέρη της αστικής κοινωνίας, οι εργάτες, οι κεφαλαιοκράτες κτλ εξακολουθούν να ανάγουν την πραγμάτωση τους στην πολιτική/κρατική σφαίρα και να συγκρούονται με κάποιους “άλλους”. Και τα 2 μέρη, παρά το “έντονο” της σύγκρουσης έχουν δημοκρατικά επιχειρήματα: στη δημόσια σφαίρα, στις πορείες, στις εξαγγελίες προς το εξωτερικό κτλ ηκάθε μερίδα υποστηρίζει πως είναι η πλειοψηφία συνεπώς έχει και το δημοκρατικό δικαίωμα να επιβάλλει τη γνώμη της και οι “άλλοι” θα πρέπει να την σεβαστούν μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια. Τι γίνεται λοιπόν; είναι η δημοκρατική πολιτική διαμεσολάβηση ο νεκροθάφτης κάθε ριζοσπαστικότητας; Και παρά τις βίαιες συγκρούσεις έχουμε στην Ουκρανία μια δημοκρατική αντιπαράθεση;

Continue reading →

Από το editorial της έκδοσης:

“Έχω την αίσθηση ότι σε αυτούς τους καιρούς της αβεβαιότητας, όταν μας έχει διαφύγει
το παρελθόν και το μέλλον είναι ακαθόριστο, πρέπει να βάζουμε σε τάξη τη μνήμη μας
προκειμένου να κατανοήσουμε το παρόν”. Δε νομίζω ότι θα μπορούσαν να συνοψιστούν
καλύτερα τα κίνητρα γι’ αυτή την έκδοση. To 2008-2012 ξεκινάει ως ένα ατομικό πρότζεκτ
κατανόησης του πρόσφατου παρελθόντος της ταξικής πάλης, από όπου και το συμβολικό
όνομά του, και απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση σύμπραξης καταρχήν σε όσους και όσες
μοιράζονται την αίσθηση ότι πράγματι το πρόσφατο παρελθόν μας έχει διαφύγει, ότι όχι
μόνο υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα, αλλά και συμπεράσματα που πρέπει να βγουν
και η υπάρχουσα θεωρητική συζήτηση δεν έχει ακόμα εξάγει. Είναι σαφές ότι μια τέτοια
απόπειρα περιλαμβάνει και την κριτική και αυτοκριτική επεξεργασία των ήδη καταγραμ-
μένων απόψεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μέχρι τώρα “βέβαιες” συμφωνίες και
διαφωνίες μας, καθώς και για τα θεωρητικά χρέη μας.

Α.

periodiko 2008-2012

Δημοσιεύεται παρακάτω ένα κείμενο από το τεύχος no145 του περιοδικού  Echanges  (φθινόπωρο 2013). Έχει σημασία η κριτική στην αυτοδιαχείριση να συνοδεύεται και από αναφορές σε σύγχρονα συγκεκριμένα παραδείγματα πέραν της αναγκαίας θεωρητικής κριτικής, ειδικά από τη στιγμή που εδώ στην Ελλάδα απέχουμε ακόμα από το να αποκτήσει η λεγόμενη “συνεργατική οικονομία” το οικονομικό και κοινωνικό βάρος που έχει στη Γαλλία (10% της οικονομικής δραστηριότητας, 2.4 εκατ. εργαζόμενοι). Η αυτοδιαχειριστική ιδεολογία και η κριτική της αποτελούν και θα αποτελούν ένα από τα σύγχρονα πεδία αντιπαράθεσης εντός οποιουδήποτε χώρου, “πολιτικού” ή “κοινωνικού”, καθώς η καπιταλιστική αναδιάρθρωση θα εντείνεται ενσωματώνοντας και τις λογικές της “αλληλέγγυας οικονομίας”. 

Α.

Στις 24 Ιουλίου, το υπουργικό συμβούλιο ολοκλήρωσε τη συζήτηση πάνω σε ένα σχέδιο νόμου με τίτλο «Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία (KAO)» τροποποιώντας το καθεστώς λειτουργίας των εσεπ (εργατικών συνεταιρικών εταιρειών παραγωγής), το οποίο στη Γαλλία προσδιορίζει και το νομικό πλαίσιο των συνεργατικών· ειπωμένο αλλιώς, τον τρόπο με τον οποίο η αυτοδιαχείριση πρέπει να λειτουργεί υπό το κεφάλαιο. Αυτό το σχέδιο, το οποίο προορίζεται να έρθει στη Βουλή τον Νοέμβριο, προβλέπει κυρίως τους τρόπους με τους οποίους οι μισθωτοί μιας επιχείρησης θα μπορούν να την ανακτούν σε περίπτωση θανάτου του ιδιοκτήτη. Δεν είναι ούτε χρήσιμο ούτε απαραίτητο να μπούμε στις λεπτομέρειες αυτού του σχεδίου –το οποίο δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συμπληρώνει την ήδη υπάρχουσα νομοθεσία πάνω στις συνεργατικές και να προωθεί τη δημιουργία μιας εσεπ υπό αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες– ειδικά από τη στιγμή που μπορεί να αλλάξει μέχρι να ψηφιστεί.

Οι συνεργατικές παραγωγής ή κατανάλωσης, αγροτικές ή βιομηχανικές, είναι πλήρως ενσωματωμένες σε αυτόν τον κόσμο. Συχνά, δεν αποτελούν παρά ένα πρακτικό πλαίσιο συγκάλυψης μιας κατάστασης που μοιάζει με οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση και επιπλέον, σε σύγκριση με την κυριαρχία των πολυεθνικών, υποβιβάζονται στις τάξεις του οικονομικού περιθωρίου.

Επιπλέον, δεν πρόκειται εδώ να ασκηθεί θεωρητική κριτική στην αυτοδιαχείριση, αλλά μόνο να εξεταστεί τι συνιστούν πραγματικά οι συνεργατικές εντός του καπιταλιστικού συστήματος και ποιος είναι ο ρόλος που η παρουσία τους μπορεί να παίξει λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο του παγκόσμιου παραγωγικού συστήματος. Δύο ακραία παραδείγματα επιτρέπουν να εντοπίσουμε την κατεύθυνση πάνω στην οποία μπορεί να εξελιχθεί κάθε συνεργατική.

Οι πρόσφατες [μέσα στο 2012] απεργίες στην Ιταλία αποκάλυψαν ότι όλος ο κλάδος των logistics οργανώνεται με τη μορφή συνεργατικών, κάτι που επιτρέπει –παράδοξο όσον αφορά την ίδια την αρχή της αυτοδιαχείρισης– την πλήρη παράκαμψη της εργατικής νομοθεσίας και την εγγύηση της μάξιμουμ εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης. Είναι πολύ απλό, οι όποιοι διευθυντές –και στην πλειοψηφία τους ιδιοκτήτες– των συνεργατικών υποχρεώνουν τους υποψήφιους μισθωτούς να είναι συνεργάτες· κάτι που τους αποκλείει από τη συνθήκη του μισθωτού και τις εξασφαλισμένες κοινωνικές εγγυήσεις και τα πλεονεκτήματα των μισθωτών. Αυτό επιτρέπει μια εκμετάλλευση χωρίς νομικά όρια, μιας και [οι συνεργάτες] εκμεταλλεύονται τους εαυτούς τους όπως κάθε «ανεξάρτητος».

Continue reading →

αναδημοσίευση από cognord

Golden Dawn (GD), as we knew it, is over. Their leader N. Michaloliakos is behind bars, along with other prominent members, while those who survived the first purge are facing added charges that emerged a few days after the first arrests. While this was happening, a number of their offices around Greece have closed down, the state funding they received has been stopped, and reports indicate that many of their members (ex or current) are forming lines outside the High Court to testify against the organization. These testimonies are used as key evidence in the legal proceedings, leading among other things to the finding of hidden weapons[1]. Even if the legal case does not bring most of GD’s members to prison, the inside fighting is bound to create enough damage to forbid the Nazi party from continuing as it has. 

This approach of the collapse of GD is not only based on an analysis of recent events. It is also based on a specific understanding of the nature of the State in the modern capitalist world, and its essentially democratic ideology. Democracy is a system of decision-making and of social relations ideal for the capitalist economy. It creates a subject stripped of any control over the means of production, but abstractly equal to the rule of law, bound by existing class, property and exploitation relations,  a subject which exchanges its need to consume the means of survival with the ability to participate in deciding who will manage these relations. This is the form that capitalism finds more suitable for the continuation of accumulation and the creation of value, and democracy has proven that it has far more tools and elasticity, as part of its social structure, to recuperate struggles and threats to the capitalist order, than the brute force of fascist/totalitarian regimes who require no consensus for their rule. The power of capital does not depend on the brute force of Nazi thugs, nor does it require coercion to further the devaluation of proletarians -in Greece or elsewhere.

As Dauvé has said, everyone would prefer (if given a choice) to live in social-democratic Sweden than being hunted down by Pinochet’s torturers. The point is that the choice is not ours, and it definitely does not depend on a set of forms such as universal franchise, civil rights and the existence of a parliament, however much these forms are fetishised. For regardless of the contingent advance that the existence of such rights might allow, they leave the fundamental social relations of class exploitation intact.

The forces that kick started the persecution of Golden Dawn, were the very same ones that the antifa/Left scene has been accusing all along (and rightly so) of aiding and facilitating the spread of its racist and fascist policies and ideology. And it requires a leap into absurdity to maintain a position under which the same forces that produce and support such anti-social elements are seen as the ones that will save one from them. Yet, this is democracy.

Though far away from the historical and material realities of fascism and Nazism, the modern State will push the limits of parliamentarism to its absolute edges (as has been the case many times in Greece with austerity measures being voted in parliament in the form of Special Acts of Legislative Content [2]), it will extend the powers of the police in ways which resemble totalitarian regimes (redefining legality through the use of anti-terrorist legislation, the Patriot Act or the German Constitutional Police), it will practically justify the emergence of the notion of “State of Emergency” as a permanent feature of modern life etc., BUT, contrary to a common approach found in the Greek anarchist scene, fascism is not a central political choice of the State.

Having said that, in order to understand recent developments in Greece, one should provide a brief trajectory of the organisation (and the extreme right) in Greece, not only in order to properly place its ideological and practical activities, but also to understand the historical context during which Golden Dawn was both supported and suppressed. Hopefully this presentation will show, among other things, that rather than running the risk of being manipulated by the Nazis of Golden Dawn, the State itself has always manipulated the extreme right for its own benefit, ready to sacrifice it when the cost outweighs the benefits.

The dawn of Golden Dawn

Michaloliakos had from a young age created a name for himself in extreme right wing circles: he was arrested for the first time in July 1974 in a protest against Great Britain and its role in the Turkish invasion of Cyprus, again in 1976 for attacking journalists who were covering the funeral of two infamous torturers of the dictatorship (assassinated by November 17^th), while in July 1978 he was arrested in relation to a number of bombings in Athens along with other prominent members of the extreme right. Though facing serious charges (being part of a terrorist organization, to start with), Michaloliakos only received a 13 months sentence, and reports of the time indicate that he entered into a deal with the authorities –in exchange for informing on his former comrades. A few years later, a document emerged in which Michaloliakos was shown to have been on the payroll of the Greek Secret Service (ΚΥΠ), and though the document might have been falsified, the accusation would make sense. If the secret service were looking for someone to fund, he would clearly be their man.

Continue reading →