Μακεδονία: Οι διαδηλωτές φωνάζουν “Βοσνία-Βοσνία”

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=-nEWVFb7w_Y[/youtube]

Unemployed Macedonians organized protests today in Skopje, in front of the Union of Labor Unions of Macedonia (ULUM) building. During the protests, they chanted “Bosnia,” “Bosnia,” and stated that, should changes not take place, Macedonia will witness a scenario worse than the one in Bosnia and Herzegovina, Anadolia Agency reported.

Several hundred Macedonian citizens were protesting the new legal regulations that affect only a small number of laid-off workers. Protests were supported by leftist organizations such as “Lenka,” and “Solidarnosti.”

Protesters demanded that the union president, Živko Mitrevski, address them, chanting slogans against the ULUM.

The leader of the unions, however, only issued a written statement, which notes that he will protect workers’ rights, and that they are attempting to solve this problem.

There were clashes with the police and protesters in front of the government building and four people were injured. Police also detained one of the organizers of the protest, Ljiljana Gjorgievska, as well as Vasko Cacanovski from “Solidarnosti,” both of whom were later released after Uraniya Pirovska, the president of the Helsinki Committee for Human Rights in Macedonia intervened.

Ljiljana Gjorgievska later stated to the press that they live in terrible times

“Our government is not behaving the way we want, but more like the governments of Bosnia and Herzegovina or the Ukraine. If they want to pick a fight, next time we will come prepared. We will fight for our rights and they cannot scare us,” Gjorgievska noted.

She also said that they want the Minister of Internal Affairs of Macedonia, Gordana Yankulovska, to resign, adding that the condition they find themselves in is a result of discrimination and abuse of power.

Gjorgievska also invited the representatives of embassies in Macedonia to open the borders of their countries to 6,000 work refugees, unless the Macedonian government manages to solve this problem.

Pirovska added that she will begin an investigation into the events at the protests.

2 Κείμενα απ’ το Κίεβο

αναδημοσίευση από ruthless critique against everything existing

fileΣτο κέντρο του Μαϊντάν, τις πρώτες μέρες φιγουράριζε και το πορτρέτο της φυλακισμένης πρώην προέδρου της χώρας Τιμοσένκο.

Μια μικρή εισαγωγή

Η κατάσταση στο Κίεβο είναι σίγουρα αντιφατική και θολή, όπως κάθε κοινωνική σύγκρουση. Σε καμία ιστορική εποχή-ούτε καν οι τιμημένοι, για κάποιους μπολσεβίκοι ή ο Μαχνό για άλλους- δεν υπήρξε κίνημα χωρίς αντιφάσεις και πισωγυρίσματα, πόσο μάλλον στον καιρό της δημοκρατίας και του κεφαλαίου, που τα πάντα είναι δεμένα σε ένα αντιφατικό όλο. Όποιος ψάχνει “καθαρές” επαναστάσεις έχει πολύ ψάξιμο ακόμα. Η σύγκριση διαφόρων εξεγέρσεων ως καλύτερων ή χειρότερων, προσπερνά στα τυφλά το ευμετάβλητο των κοινωνικών κριτηρίων ως αποτύπωση των ίδιων ανταγωνισμών, που υποτίθεται πως κρίνει, ενώ αγνοεί τα γεγονότα ως διαλεκτικό αποτέλεσμα προηγούμενων αντιφάσεων. Συνεπώς η σύγκριση μεταξύ Βοσνίας και Κιέβου, είναι άστοχη, και κυρίως πολιτική, πέρα από τις ιδιαίτερες συνθήκες που γέννησαν τα γεγονότα, είναι κριτικές της μορφής. Στο πλαίσιο αυτό οφείλουμε να δούμε τα γεγονότα, όχι ως πολιτικά αντίθετα που συγκρούονται. αλλά ως αντιφατικές ενότητες σε αποσταθεροποίηση.. Αυτό που κάνουμε-που προσπαθούμε να κάνουμε- είναι να δούμε με ποιον αντιφατικό τρόπο τα υποκείμενα της καπιταλιστικής ολότητας προσπαθούν να επιλύσουν και να ξεφύγουν από την ίδια τους την πραγματικότητα και ουσιαστικά από τον ίδιο τους τον εαυτό, τι διακυβεύματα και όρια βάζουν στον εαυτό τους .Σε τελική ανάλυση η καπιταλιστική-και όχι η οικονομική απλά- κρίση σε ποιό βαθμό είναι αδυναμία αναπαραγωγής της αξίας και σε ποιό βαθμό η διαδικασία επαναφοράς της; Με λίγα λόγια δεν θέλουμε να δικαιολογήσουμε την Ουκρανία ή να υποτιμήσουμε τη Βοσνία(ή το αντίστροφο). Κοιτούμε κριτικά τις μορφές που παίρνει η ταξική πάλη σε κάθε χώρα, ως αντιφάσεις του ίδιου τους του εαυτού

Continue reading

Γουινέα: Ταραχές με νεκρούς για την κάλυψη των βασικών αναγκών

Conakry — At least two people including a trainee policeman were killed and 33 wounded as residents angry at power shortages rioted in the Guinean capital Conakry on Tuesday, security sources and witnesses told AFP.

The officer was struck by a stone and beaten to death by a mob as he fell from a pick-up truck while a protester died when he was hit accidentally by a police car, force spokesman Mamadou Alpha Barry told AFP.

The violence broke out as police used teargas and batons to disperse thousands of demonstrators who responded by throwing stones, burning tyres and overturning rubbish, with some witnesses reporting seeing officers firing live ammunition.

The protester had been trying to escape police brandishing batons when he was run over, a man identifying himself as the victim’s brother told AFP, adding that he was dragged several metres and “died on the spot”.

Medical sources told AFP at least 33 people had received treatment for minor injuries in two clinics before being allowed to leave.

The protesters gathered spontaneously at the end of a grace period lasting a week during which Prime Minister Mohamed Said Fofana had asked for time to solve electricity cuts affecting several areas of the capital.

“The prime minister came here on February 10 following another protest and he asked us to keep the peace for a week to allow ‘Electricite de Guinea’ to turn the power back on in our neighbourhoods,” said Abdul Aziz Soumah.

“Up until yesterday nothing had happened and we are back in the streets to remind him of his promise.”

Conakry governor Sekou Resco Camara said late Monday he was aware of the possibility of “troublemakers” protesting and warned against “any attempt to destabilise the country”.

He urged security forces to “prevent by all means necessary these protests by arresting and bringing before the courts all offenders”.

 

Water and electricity cuts are common in the impoverished west African nation’s main cities and regularly lead to violent unrest.

Tαραχές με νεκρό σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=rs7R3jQf8yw[/youtube]

Ένας πρόσφυγας που είχε αιτηθεί άσυλο στην Αυστραλία είναι νεκρός, τουλάχιστον ένας ακόμη βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και άλλοι 22 νοσηλεύονται στο νοσοκομείο μετά από δύο νύχτες βίαιων ταραχών σε αυστραλιανό υπεράκτιο κέντρο κράτησης μεταναστών στο νησί Μάνους στην Παπούα-Νέα Γουινέα, δήλωσαν αξιωματούχοι την Τρίτη. Ένας από τους τραυματίες με κατάγματα στο κρανίο μεταφέρθηκε ήδη στην Αυστραλία ενώ ένας ακόμη με τραύμα από πυροβολισμό αναμένεται να μεταφερθεί, καθώς η ιατρική κάλυψη στην Παπούα Νέα Γουινέα είναι ελλιπής.
Ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης Σκοτ Μόρισον, δήλωσε ότι η «είδηση του θανάτου είναι μια μεγάλη τραγωδία», επιβεβαιώνοντας ότι ο νεκρός μετανάστης χτυπήθηκε στο κεφάλι, όταν κρατούμενοι έσπασαν την περίφραξη και επιχείρησαν να φύγουν από το κέντρο αργά τη Δευτέρα.
«Πρόκειται για μια τραγωδία, αλλά ήταν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, όπου οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν με πολύ βίαιο τρόπο και να βγουν έξω από το κέντρο θέτοντας τους εαυτούς τους σε μεγάλο κίνδυνο », είπε ο Μόρισον.
Στα βίαια επεισόδια της Κυριακής τουλάχιστον 19 από τους 1.300 μετανάστες- κρατούμενους στο κέντρο, τραυματίστηκαν και οκτώ συνελήφθησαν. Η εξέγερση των μεταναστών-κρατουμένων ξεκίνησε όταν οι αρχές της Παπούα Νέα Γουινέα, τους ανακοίνωσαν ότι έχουν δυο επιλογές. «Ή να παραμείνουν στο έδαφος της χώρας ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους» καθώς η συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχεται από την Ινδονησία. «Δεν υπάρχει η επιλογή μιας τρίτης χώρας» τους ανακοινώθηκε εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούν να μεταβούν στην Αυστραλία που είναι και ο βασικός στόχος όλων των μεταναστών.
Το νησί Μάνους είναι ένα από τα δύο υπεράκτια κέντρα κράτησης μεταναστών και έχει σχεδιαστεί για να στεγάσει όσους φτάνουν παράνομα στην Αυστραλία από την Ινδονησία . Το Ναουρού φιλοξενεί το άλλο κέντρο. Τα περισσότερα από τα κτίρια στο κέντρο στο Ναούρου καταστράφηκαν σε μια άλλη εξέγερση τον Ιούλιο. « Το κέντρο δεν έχει καταστραφεί» είπε επίσης ο αυστραλός υπουργός Μετανάστευσης επισημαίνοντας ότι λειτουργεί κανονικά.

Βενεζουέλα: Πολιτικοποίηση των ταραχών. Μαδούρο: Αν μας ανατρέψουν θα κάνουμε ένοπλο αγώνα

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y4W75cvxJUo[/youtube]

Τέταρτη νύχτα ταραχών και διαδηλώσεων κατά του προέδρου Μαδούρο και της κυβέρνησης του, έζησε η Βενεζουέλα.

Η αστυνομία προχώρησε σε ρίψεις νερού προκειμένου να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος, που επιχειρούσε να αποκλείσει με οδοφράγματα κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας Καράκας.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ως ένα κύμα διαμαρτυρίας κυρίως νεαρών φοιτητών για την οικονομική εξαθλίωση, την έλλειψη βασικών αγαθών και την διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα που μαστίζει την χώρα.

Μοντενέγκρο: Ταραχές στην Ποντγκόριτσα

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=DuSiQhjnrMQ[/youtube]

Police in Montenegro’s capital, Podgorica, have fired tear gas and stun grenades to disperse hundreds of stone-hurling antigovernment demonstrators.

The protesters were demanding the resignation of the government of long-serving Prime Minister Milo Djukanovic.

They accuse his government of rampant corruption and unemployment and economic mismanagement.

Several policemen and demonstrators were injured and at least 10 protesters were detained in the February 15 violence.

The protest, organized on social media, is voicing solidarity with Bosnian antigovernment demonstrators who earlier this month stormed into the country’s presidency and other government buildings in Sarajevo and set them ablaze .

Protests erupt in South Africa by the lack of basic services

Πρόκειται για μετάφραση κατευθείαν από τον google translator του ομώνυμου άρθρου της ισπανικής El Pais που μπορεί να βρεθεί, μαζί με το σχετικό βίντεο στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://internacional.elpais.com/internacional/2014/02/11/actualidad/1392124633_069560.html

 

The South poorest protest the lack, or inadequacy of basic services such as clean water or electricity. More and more former black ghettos of theapartheid era and slums to be added to the list. Its residents take to the streets to demand a modicum of dignity after 20 years of democracy.The civil unrest is felt from one end of the country and even in Cape Town residents of the villages were organized in a march to the center to demand improvements.

Three months before the general election, scheduled for May 7, “South Africa burns” recently illustrated the popular Star newspaper with a huge photo of a burning barricade in one of the affected villages.

Continue reading

Chinese villagers attack polluting factory, police

 

Από άρθρo του Gillian Wong στο Αssociated Press στις 12.2.14 με τον ομώνυμο τίτλο

 

BEIJING (AP) — Villagers in southwestern China infuriated by a factory that was polluting the environment smashed its offices and equipment, and later clashed with police, underscoring the potential for such concerns to trigger violent unrest.

Residents of Baha, a village in Yunnan province, said Wednesday that police were arresting people involved in Friday’s clash at the local police station. The official Xinhua News Agency said police had identified 16 suspects.

Three villagers reached by phone said they had grown increasingly angry over a local metalwork factory that had been coughing up black smoke and discharging polluted wastewater into the rural area.

When the factory’s boss refused to meet with villagers last week, they smashed cars, equipment, offices and dormitories, said Nong Dingting and Huang Liangzheng, two of the villagers.

Continue reading

FUCK THEM, THEY MAKE THREE AND A HALF THOUSAND A MONTH

Η μαρτυρία ενός αυτόπτη, “βραβευμένου λογοτέχνη”, για τα γεγονότα της Παρασκευής 7 Φεβρουαρίου στο Σεράγεβο

This text originally appeared on 9.2.2014 at http://www.lupiga.com/vijesti/glasnik-pregazene-generacije-o-sarajevskim-neredima

By Faruk Šehić, recipient of the European Union Prize for Literature

What actually happened that Friday 7th of February, what wild force was it that had awoken in the people and taken control of the streets surrounding the buildings of the Presidency of BiH and the Canton of Sarajevo? The day before, it had begun in front of the building of the cantonal government during one in a long line of workers’ protests. Amateur footage on the internet documented police brutality and police ineptitude to deal with the situation which quickly escalated. It was to be expected that Friday would be even worse and with even more tension than that first day when the uprising began spreading through the streets of Tuzla. Around noon on the Friday, the building of the cantonal government in Tuzla was set ablaze. After I saw that on state TV, I headed toward city centre.

I live a few minutes’ walk from the building of the municipality Centar / the Canton of Sarajevo. Already at the crossroads near Ali Pasha’s Mosque the scene was chaotic. Lots of people going every which way. The traffic had stopped. Near Koševski Potok next to the cantonal building, a light, thin smoke was spreading. I walked along the stream to the tram stop at Skenderija. The kiosk at the stop was smashed, the glass roof of the tram stop strewn everywhere, as white as snow. Across the river Miljacka, people stood and watched. In front of the cantonal building, a few thousand people had gathered. The door of the main entrance was burning. The genie called rebellion was out of the bottle and there was no controlling it.

Police with helmets and plexiglass shields had withdrawn to Reisa Džemaludina Čauševića Street which connects Obala Kulina Bana with Titova Street. They formed a line in front of the side entrance of the cantonal building, next to the park behind the building of the Presidency. That street saw a proper battle. The protesters attacked in waves, throwing rocks and debris at the line of police. From time to time, the police would counter-attack and people would run away to Ajfelov Bridge or along Obala Kulina Bana by the Kriterion cinema. But then the protesters would regroup and force the police back. Smoke was billowing from every side of the cantonal building. One car was set on fire and pushed down into Koševski Potok. It wasn’t clear what precisely was on fire until flames appeared in the windows facing Koševski Potok. They were spreading throughout the interior of the building. Papers and documents from the municipality Centar were flying everywhere. A constant street battle was raging in the Reisa Džemaludina Čauševića Street. I saw young men carrying shields and wearing helmets they had taken from the police. I saw injured protesters. They were young, teenagers, football fans in sweatshirts, but there were also older people. It seemed that many of them knew each other and it was evident that they had a fair amount of experience with fighting the police. I saw a guy with a lacquered wooden mace headed toward the line of police. I saw girls bringing water to those on the front line. There was a certain inner order to that chaos. Instincts that had suddenly awoken in people, showing their war paint, acting as you might see on a battle field.

I stood and watched the building of the Canton of Sarajevo burn. I did not throw rocks, I did not setthings on fire, I did not even swear at the police, the authorities, the state. I was mute and I felt a heat inside of me, filling me up, creeping from my stomach to my chest. I would be lying if I said that watching the flames lick those walls didn’t fill me with schadenfreude. I wasn’t doing anything, but it was as if what others were doing was a consequence of my own wish for something out of the ordinary. I knew that feeling from the war, except I was better with a firearm than now as a passive onlooker standing in the middle of the street, surrounded by chaos.

At the same time, I could hear noises from street battles around the Presidency. Official cars were in flames in nearby streets. The tram stop across from the Presidency was smashed, the kiosk broken into, but someone had closed the gap with a fridge with beverages. Hundreds of people stood on the wall of the park behind the tram station watching the surge on the entrance of the Presidency. No one was objecting, no one was doing anything against the protesters. I talked to elderly citizens at the crossroads near Radnik cinema. They said the attack on the Presidency brought back memories from the first days of the war when special forces from Niš had been stopped and defeated at Skenderija in May 1992, when they came to try to take the Presidency, the symbol of the then very recently internationally recognised Republic of BiH. At one point, as a group of protesters rushed toward the wooden door of the Presidency, I felt a bit sick. Someone on the other side of the door was desperately fighting, pouring water on the protesters who were trying to break the door down using a beverage fridge from a nearby kiosk as a battering ram. It was a fight to the death and no one would concede defeat. Later, when I talked to one of the guys and told him I felt sorry for the people inside, he said, ‘Fuck them, they make three and a half thousand a month.’ And with that, the discussion was closed.

There was no police at the Presidency and everyone thought it was odd that it wasn’t better protected. Apparently, the police had withdrawn to Odobašina Street to wait for reinforcements. An acquaintance of mine told me he thought that Dodik had payed to make the unrest happen, but conspiracy theories are not my thing. The line of insanity had been crossed and there was no way back. Night was falling. Traffic and street lights weren’t working. The city centre was illuminated only by the flames from the cantonal building. In just a few hours this part of town had been transformed into a battle field. The streets were full of strewn things, rocks, papers, shattered wood. Offices were burning on both sides of the entrance to the Presidency. Later we would learn that the historical archives had been set on fire. Car alarms were wailing and from time to time a loud blast would sound. As the protesters had no leaders, we knew that nightfall would bring an end to the battles and unrest that had raged for hours. The wild, unleashed force was roaming the streets of Sarajevo. It was a hypnotic anarchy in its purest form.

Walking along the street behind the BBI shopping centre, we saw about ten armoured police vans arriving. Behind them special forces were preparing their equipment, putting face masks on. The time of anarchy and Sarajevo’s “Paris commune” had come to an end. Later, plain-clothes police would beat passive onlookers near the monument to the murdered children of the siege of Sarajevo. The brutal crackdown by the police would only take place shrouded in darkness.

For a few hours on that Friday the 7th of February, the centre of Sarajevo knew no state authority. Had the protesters had five people to lead them it would have become obvious that they could have easily staged a coup. Which speaks both of the incompetence of the state which isn’t one because the Dayton Agreement makes it impossible, and of the incompetence of the ruling elites whose social obliviousness and arrogance towards their citizens led to the civic rebellion in Tuzla and then in other cities of BiH. Young people who have had their future and their right to a normal life stolen by rich and flabby politicians directed their wrath towards the institutions where our modern Pharaohs reside. That’s why the buildings had to burn. That’s why the cars had to burn. That’s why the kiosks and the tram stops were smashed. It wasn’t hooligans, it was the collective conscience of generations of young people whose lives were fucked up by rampant ruling elites before they had even properly begun.

Hopelessness will always result in a destructive force which no one can grasp nor predict. People from the margins, from the poor Sarajevan suburbs, people from the ghetto who had nothing to lose, but many others as well. The true hooligans are the haughty politicians, the beasts in suits, the crooks and criminals. They demolished the public institutions, torched and destroyed everything in their paths. They’ve been doing this for twenty years and no one has been able to reason with them and stop them. The protesters’ last resort was to run amok. Ceaușescu didn’t believe he would end up in the dustbin of history, yet he died like a dog. For if we have no bread, we can always eat cake, unlike the crap they’ve been serving us daily for the past twenty years. No one can predict or know when another Friday might happen, when the accumulated wrath might again explode on the streets of Sarajevo and what tragic consequences it might have. But the responsibility will be solely the unfeeling ruling elites’.

κομμουνιστικοποίηση εναντίον κοινωνικοποίησης

hopper-room-sea
 κείμενο που περιλαμβάνεται στο blaumachen #6

Το έσχατο σημείο της αμοιβαίας συνεπαγωγής των τάξεων είναι όταν το
προλεταριάτο κυριεύει τα μέσα παραγωγής. Τα κυριεύει, αλλά δεν μπορεί να τα
ιδιοποιηθεί. Η ιδιοποίηση από το προλεταριάτο δεν είναι ιδιοποίηση, επειδή
πραγματοποιείται μόνο μέσω της ίδιας του της κατάργησης ως τάξης.
«Η αυτοοργάνωση είναι η πρώτη πράξη της επανάστασης, η συνέχεια
πραγματοποιείται εναντίον της»

Η κυρίευση των στοιχείων του κεφαλαίου: ιδιοποίηση ή κομμουνιστικοποίηση;

Το ζήτημα της κομμουνιστικοποίησης έγκειται στην υπέρβαση από το προλετα-
ριάτο, ή μάλλον από τους προλετάριους, της υπεράσπισης της κατάστασής τους,
άρα και της αμοιβαίας συνεπαγωγής τους με το κεφάλαιο, μέσα σε μια δρα-
στηριότητα κυρίευσης του κεφαλαίου – δραστηριότητα που δεν είναι κοινωνι-
κοποίηση, δηλαδή τρόπος διαχείρισης της οικονομίας, αλλά συγκρότηση μιας
κοινότητας ατόμων η οποία είναι κατά άμεσο τρόπο τα συστατικά της στοιχεία.
Οι κοινωνίες, δηλαδή οι κοινότητες που κυριαρχούνται και εκπροσωπούνται
από μια τάξη, συγκροτούν την ενότητα των ατόμων που είναι μέλη τους, αλλά τα
άτομα είναι μέλη των κοινωνιών μόνο σαν μέσα άτομα μιας τάξης· τα μοναδικά
άτομα δεν έχουν κοινωνική ύπαρξη. Η κομμουνιστικοποίηση πραγματοποιείται
μέσω της κυρίευσης των μέσων διαβίωσης, επικοινωνίας, μεταφοράς και παρα-
γωγής με τη στενή έννοια. Η κομμουνιστικοποίηση των σχέσεων, η συγκρό-
τηση της ανθρώπινης κοινότητας, ο κομμουνισμός, πραγματοποιείται για τον
αγώνα κατά του κεφαλαίου, μέσα σε αυτόν και μέσω αυτού. Στον αγώνα αυτόν
δεν μπορούμε να αντιπαραθέτουμε την κυρίευση των υλικών μέσων και τον
μετασχηματισμό των προλετάριων σε άτομα που είναι κοινωνικά απευθείας και
δίχως μεσολάβηση (άμεσα κοινωνικά άτομα): πρόκειται για μιαν αξεχώριστη
δραστηριότητα, και την ταύτιση αυτή την ορίζει η σημερινή μορφή της αντί-
φασης προλεταριάτου/κεφαλαίου. Η ριζική διαφορά με την κοινωνικοποίηση
είναι ότι δεν πρόκειται για αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των υλικών
μέσων. Στην κομμουνιστικοποίηση δεν υπάρχει ιδιοποίηση των αγαθών από
κανένα όργανο (κράτος, κομμούνα, ή ακόμα συμβούλιο) που θα εκπροσωπούσε 
τους προλετάριους, θα κυριαρχούσε πάνω τους στη δράση της απαλλοτρίωσης
του κεφαλαίου κι έτσι θα τη μετέτρεπε σε ιδιοποίηση. Η αλλαγή του ιδιοκτησι-
ακού καθεστώτος είναι συγκρότηση μιας νέας μορφής οικονομίας, του σοσια-
λισμού, έστω κι αν θα έπαιρνε το όνομα της αλληλέγγυας οικονομίας. Όταν ο
σοσιαλισμός ήταν πραγματικά εφικτός, αυτό ανέβαλλε τον κομμουνισμό για το
απώτατο μέλλον. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για την αδυναμία του σοσια-
λισμού να είναι ό,τι ισχυριζόταν πως είναι: μεταβατικό στάδιο προς τον κομμου-
νισμό. Ο σοσιαλισμός ήταν τελικά η αντεπανάσταση που προσιδίαζε στη μόνη
πραγματική επανάσταση της περιόδου. Η κομμουνιστικοποίηση δεν συγκροτεί
οικονομία· χρησιμοποιεί τα πάντα, αλλά δεν έχει άλλο σκοπό από τον ίδιο τον
εαυτό της. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι αγώνας για τον κομμουνισμό, εί-
ναι ο κομμουνισμός που συγκροτείται ενάντια στο κεφάλαιο.
 
Η συνύφανση της κομμουνιστικοποίησης και της κοινωνικοποίησης
 
Ενώ η δράση της κομμουνιστικοποίησης αποτελεί κατάληξη της ταξικής πάλης
μέσα στην επαναστατική κρίση, η ίδια η δράση της κυρίευσης μπορεί, όπως
είδαμε, να είναι είτε κομμουνιστικοποίηση είτε κοινωνικοποίηση. Κάθε δράση
τέτοιου τύπου μπορεί να πάρει τη μια ή την άλλη μορφή· όλα εξαρτώνται από τη
δυναμική, όλα εξαρτώνται από το διαρκώς μετασχηματιζόμενο πλαίσιο, δηλαδή
όλα εξαρτώνται από τον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου, ο οποίος είτε βαθαίνει
και επεκτείνεται είτε επιβραδύνεται και πολύ γρήγορα παρακμάζει. Όλα εξαρ-
τώνται επίσης από τον αγώνα που διεξάγεται μέσα στον αγώνα εναντίον του
κεφαλαίου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού συνυφαίνεται με τη συγκρότηση
μιας έσχατης μορφής της καπιταλιστικής κοινωνικοοικονομικής εναλλακτικής
λύσης. Η τάση για τη συγκρότηση οργάνων που θα επιδιώκουν να μετατρέψουν
την κυρίευση των υλικών μέσων σε οικονομική και πολιτική κοινωνικοποίη-
ση θα είναι συνεχής μέχρι την πλήρη κομμουνιστικοποίηση. Αυτή η μόνιμη
παρουσία, μέσα στο κίνημα της επανάστασης, μιας τροχοπέδης που μπορεί να
χρησιμοποιηθεί από την καπιταλιστική αντεπανάσταση εκφράζει το γεγονός ότι
θα υπάρχει μέχρι τέλους μια διάσταση επιβεβαίωσης και απελευθέρωσης της
εργασίας, γιατί το κίνημα της επανάστασης είναι και παραμένει κίνημα της τάξης
της εργασίας ακόμα και μέσα στην υπέρβαση των δραστηριοτήτων ως εργασίας.
Η διατήρηση αυτής της επιβεβαίωσης παράγεται από τη συνεχιζόμενη ύπαρξη
του κεφαλαίου. Όσο το κεφάλαιο υπάρχει απέναντι στο προλεταριάτο, ακόμα και
στο προλεταριάτο που τείνει να το καταργήσει κι επομένως να αυτοκαταργηθεί
και το ίδιο, το προλεταριάτο διατηρεί μια θετικότητα. Αυτή η θετικότητα της ερ-
γασίας, έστω κι αν δεν επιβεβαιώνεται πια από το κεφάλαιο, επανενεργοποιείται
μέσα στην επαναστατική διεργασία επειδή, μέσα σε αυτήν, η κοινωνική αναπα-
ραγωγή εξαρτάται από τη δράση των προλετάριων.
 
Το παρελθόν των επαναστάσεων μας δείχνει ολοφάνερα ότι «η κόκκινη σημαία
μπορεί να υψωθεί ενάντια στην κόκκινη σημαία» μέχρι να καταφθάσουν τα
στρατεύματα του κράτους και του παρακράτους
 
Το κεφάλαιο «δεν θα διστάσει» να διακηρύξει ξανά ότι η εργασία είναι «η μόνη
παραγωγική δραστηριότητα», προκειμένου να σταματήσει το κίνημα της κατάρ-
γησής του και να το καθυποτάξει μόλις μπορέσει. Η μόνη υπέρβαση αυτής της
διάστασης έγκειται στη νίκη της κομμουνιστικοποίησης, που είναι η συντελε-
σμένη κατάργηση της καπιταλιστικής τάξης και του προλεταριάτου. Η υπέρ-
βαση αυτής της αντεπανάστασης δεν πρόκειται ποτέ να είναι γαλήνια, δεν θα
συντελείται πάντα «στην πορεία», δεν θα είναι μια γνήσια και πιο ταχύρρυθμη
εκδοχή του «μαρασμού του κράτους» που προβλεπόταν από τον σοσιαλισμό.
Κάθε κρατική ή παρακρατική μορφή θα κάνει πάντοτε το παν για να διατηρηθεί,
εν ονόματι μάλιστα της ανάγκης για την απώτερη εξαφάνισή της! Αυτή η αρτη-
ριοσκλήρωση και αυτή η διατήρηση δεν είναι «αντεπαναστατικές τάσεις μέσα
στην επανάσταση», αλλά είναι η αντεπανάσταση. Η καπιταλιστική αντεπανάστα-
ση απέναντι στην επανάσταση.
 
Ο κομμουνισμός δεν αγωνίζεται εναντίον της δημοκρατίας, αλλά η αντεπανάσταση
αυτοαναγορεύεται δημοκρατική
 
Επικαλούμενη και η ίδια την κατάργηση των τάξεων, η ριζοσπαστική δημοκρα-
τία θα κάνει το παν για να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει δομές εκλογής εκ-
προσώπων, τις οποίες θα χαρακτηρίζει αναγκαίες προκειμένου να αποφευχθεί
ο σχηματισμός ενός νέου διευθυντικού στρώματος, αυτοεγκατεστημένου και
ανεξέλεγκτου. Η συγκρότηση του κομμουνισμού διαπλέκεται με τη συγκρότηση
μιας ύστατης μορφής σοσιαλισμού, έστω κι αν το κίνημα που τη στήριζε –το
εργατικό κίνημα– έχει εξαφανιστεί οριστικά.
Ο αγώνας για να «λογικευτούν» οι φράξιες του προλεταριάτου που επιδί-
δονται με μεγαλύτερο ζήλο στην απαλλοτρίωση του κεφαλαίου θα είναι ακόμα
βιαιότερος στον βαθμό που θα εμφανίζεται σαν υπεράσπιση της δημοκρατικής
επανάστασης, η οποία αρνείται να επιτρέψει σε «μειοψηφίες» να θέσουν σε κίν-
δυνο τις κατακτήσεις της πλειοψηφίας.