Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει το μυαλό των ζωντανών σαν εφιάλτης. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.
…
Η κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να παραλάβει την ποίησή της από το παρελθόν αλλά μόνο από το μέλλον. Δεν μπορεί να ξεκινήσει με τον εαυτό της πριν αποξέσει κάθε δυσειδαιμονία για το παρελθόν. Οι παλιές επαναστάσεις απαιτούσαν την ενθύμηση της περασμένης παγκόσμιας ιστορίας για να αποσιωπήσουν το δικό τους περιεχόμενο. Η επανάσταση πρέπει να αφήσει τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους για να φτάσει στο δικό της περιεχόμενο.
Η έμφαση σε σημεία του αποσπάσματος δική μας
~~~~~~~~~~~
Αναδημοσιεύουμε αυτές τις λίγες εμπνευσμένες φράσεις του Καρλ Μαρξ από το έργο του “Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη” τις οποίες αφιερώνουμε:
-σε αριστερούς και αναρχικούς που στη συγκυρία της Ουκρανίας παίρνουν φωναχτά ή σιωπηλά θέση ακόμη και σήμερα υπέρ ενός κράτους στα πλαίσια της αντι-ιμπεριαλιστικής τους ιδεολογίας, και βέβαια παίρνουν θέση υπέρ της Ρωσίας (που με κάποιο τρόπο κατορθώνει ακόμη και σήμερα να τους θυμίζει την παλιά Σοβιετική Ένωση),
-σε αριστερούς και αναρχικούς που ψάχνουν ακόμη το παλιό εργατικό κίνημα με τα μεγάλα συνδικάτα του, τις παρελάσεις του τις πρωτομαγιές και τις θερμές χειραψίες των ηγετών τους όταν επιτύγχαναν μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς των εργαζόμενων και
-σε αριστερούς (κυρίως) που βλέπουν ακόμη και στη μορφή του Ν. Μαδούρο ή του Ε. Μοράλες σήμερα μια σκιά της μορφής του Ε. Τσε Γκεβάρα.
W.
