Tag Archives: ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Γαλλία: Συγκρούσεις στο Trappes λόγω της αστυνομικής βαρβαρότητας

Leave a reply

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=1fd5lJRrWhg[/youtube]

Μερικές εκατοντάδες συγκρούστηκαν στο Trappes μπροστά στο αστυνομικό τμήμα με τις δυνάμεις καταστολής. Το περιστατικό που αποτέλεσε την αφορμή ήταν η σύλληψη ενός άντρα που προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί σε αστυνομικούς που έκαναν έλεγχο (σύμφωνα με την κατάθεση της, της επιτέθηκαν) σε μια γυναίκα, η  οποία φορούσε μπούρκα. Στην ίδια περιοχή είχε γίνει επίθεση από δύο άτομα σε γυναίκα που φορούσε μπούρκα στις 14 Ιουλίου. Τα νέα της σύλληψης του άντρα οδήγησαν σε διαδήλωση έξω από το αστυνομικό τμήμα και στα επακόλουθα επεισόδια, καθώς μετά από ένα σπάσιμο στάσης το κράτος έστειλε εκατοντάδες αστυνομικούς στην περιοχή.

Αναφορά συντρόφου από το Όκλαντ για τις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις/ταραχές

Leave a reply

zimmerman-riot-oakland

Αναφορά συντρόφου από το Όκλαντ:

Since the verdict came in Saturday (July 13th), there has been a wave of protests and small riots in several cities. Demonstrations occurred in LA, Oakland, San Francisco,  Philadelphia,  New York, Chicago, Houston, Milwaukee, Seattle, Portland, North Carolina and other places. Most of these demos remained more or less passive events but several become more confrontational and violent. In Los Angeles, protesters blocked the interstate highway near Crenshaw Boulevard (historically black area of LA) and confronted the police. Last night, marchers there attempted to loot a Walmart store and smashed windows at other business.

I live in Oakland, so I can only really report on the composition and activity of events here. On Saturday night, a small crowd trashed the gentrified “Uptown” neighborhood (yuppie restaurants and hipster shops) and attacked police vehicles in a march lasting a couple of hours. Sunday night, some small leftist groups (mostly the Revolutionary Communist Party, a cultish Maoist group with little real influence) organized two different rallies, which were, however, substantially bigger than the night before. The biggest, and most confrontational, protest took place last night (Monday). ONYX, a black nationalist group (who actually have a bit more influence in Oakland and generally have good relations with anarchists and other anti-capitalists), organized a “speak-out” at Oscar Grant Plaza (the site of the Occupy Oakland encampment). Following the speak-out, around 750 to a 1,000 people marched on the county jail and then onto the highway, blocking traffic at the height of rush hour. Interestingly, this action has a precedent even before the LA highway shutdown the day before. This same stretch of highway was the site of another blockade during the California student movement in 2010, when a crowd of 150 blocked traffic and were arrested. This time however, there was only one arrest, displaying a tactical improvement on the part of the protesters. Another highway blockade also occurred Monday night in Houston, Texas. In Oakland, after the crowd dispersed from the highway, marchers snaked around town for a few hours, ultimately ending up back downtown. At this point, the most intense confrontations yet occurred between marchers and police, as well as significant property destruction. Several people were arrested.

Continue reading →

Altona (Αμβούργο): Ταραχές ενάντια στο ρατσισμό της αστυνομίας

Leave a reply

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5cLlmmM7-mA[/youtube]

Από τον τύπο τους:

For three nights in a row there have been heavy riots in Hamburg-Altona. On Thursday evening a mob attacked policemen. Last night they burned cars and hurled stones.

About 150 young people gathered Friday night in Chemnitz Street and in Holsten Street. “They wanted to let loose,” said a police spokesman. First the rioters only lit firecrackers; later they torched cars.

In Karl Wolff Street a car was completely gutted. Another car was set on fire in Hospital Street, but was able to be extinguished. Some time later the tires of another car were burning. More than 100 police officers were out in force. They used pepper spray against the rioters. In response the mob hurled stones at the officers. A 21-year-old man was arrested.

The following night on Sunday again around 80 young people gathered in Holsten Street, and fireworks were ignited again — luckily nothing more happened on the third night of riots. “The situation has become very calm,” said the spokesman for Hamburg police on Sunday morning.

The riots started on Thursday night when a group of youths blinded car drivers with a laser pointer. The police moved in – and suddenly saw a group of over 150 people moving towards them. 16 rioters were detained.

There was an aggressive mood and the situation escalated.

Βιο-εξουσία

Leave a reply

484585_10151140446385132_1142685626_n

Απόσπασμα από το βιβλίο του Michel Foucault, Il faut Defendre la Societe, 1997, αναδημοσιευμένο από indymedia

Ακομα πιο γενικα, μπορουμε να πουμε οτι το στοιχειο που θα κινειται απο το πεδιο της πειθαρχιας στο πεδιο της ρυθμισης, που θα εφαρμοζεται κατα τον ιδιο τροπο στο σωμα και τον πληθυσμο, με το οποιο θα διασφαλιζεται τοσο ο πειθαρχικης υφης ελεγχος του σωματος οσο και ο ελεγχος των απροοπτων γεγονοτων μιας βιολογικης πληθωρας, το στοιχειο αυτο, που θα κινειται μεταξυ των δυο, ειναι το «προτυπο». Το προτυπο ειναι αυτο που μπορει να εφαρμοστει εξισου στο σωμα που θελουμε να πειθαρχησουμε, οσο και στον πληθυσμο που θελουμε να ρυθμισουμε. Η κοινωνια της τυποποιησης δεν ειναι λοιπον, υπ’ αυτες τις συνθηκες, μια οιονει γενικευμενη πειθαρχικη κοινωνια, οι πειθαρχικοι θεσμοι της οποιας αυξανονται και πληθυνονται και πληρουν ολοκληρο το χωρο – αυτη ειναι, νομιζω, μια πρωτη και ανεπαρκης ερμηνεια της ιδεας της κοινωνιας της τυποποιησης. Η κοινωνια της τυποποιησης ειναι μια κοινωνια οπου διασταυρωνονται, σε ορθογωνια διαρθρωση, το προτυπο της πειθαρχιας και το προτυπο της ρυθμισης. Οταν λεμε οτι η εξουσια κατα τον 19ο αιωνα κατακυριευσε την ζωη, οταν λεμε τουλαχιστον οτι η εξουσια κατα τον 19ο αιωνα τυποποιησε τη ζωη, εννοουμε οτι καταφερε να καλυψει ολη την επιφανεια που εκτεινεται απο το οργανικο ως το βιολογικο στοιχειο, απο το σωμα ως τον πληθυσμο, με την συναρθρωση των τεχνολογιων της πειθαρχιας αφενος και των τεχνολογιων της ρυθμισης αφετερου.

Βρισκομαστε λοιπον εντος μιας εξουσιας που εχει τυποποιησει τοσο το σωμα οσο και τη ζωη, ή που εχει κυριευσει τη ζωη γενικως θα λεγαμε, και ο ενας πολος της ειναι το σωμα και ο αλλος ο πληθυσμος. Εχουμε επομενως μια βιο-εξουσια και μπορουμε αμεσως να επισημανουμε τα παραδοξα της, τα οποια εμφανιζονται στα ιδια τα ορια της ασκησης της. Ενα απο τα παραδοξα αυτα ειναι η πυρηνικη εξουσια, η οποια δεν ειναι απλως η εξουσια που διαθετει ενας ηγεμονας να σκοτωνει, αναλογως με τα εκαστοτε δικαιωματα του, εκατομμυρια και εκατονταδες εκατομμυρια ανθρωπους (σε τελικη αναλυση, αυτο ειναι κατι συνηθισμενο…). Αλλα το γεγονος οτι η πυρηνικη εξουσια, για τη λειτουργια της παρουσας πολιτικης εξουσιας, ειναι ενα ειδος παραδοξου, που ειναι δυσκολο, αν οχι αδυνατο, να παρακαμφθει· επειδη στην εξουσια της κατασκευης και της χρησιμοποιησης της πυρηνικης βομβας εχουμε να κανουμε με μια εξουσια κυριαρχιας που μπορει να αφανισει την ιδια την υπαρξη. Ετσι, στην πυρηνικη εξουσια, η εξουσια που ασκειται, ασκειται κατα τετοιον τροπο ωστε ειναι ικανη να καταργησει την ζωη. Να αυτοκαταργηθει συνεπως, ως εξουσια εγγυησης της ζωης. Ή εχουμε μια εξουσια κυριαρχιας, η οποια χρησιμοποιει τη βομβα, οποτε δεν μπορει πλεον να ειναι εξουσια, βιο-εξουσια, εξουσια εγγυησης της ζωης, οπως ειναι απο τον 19ο αιωνα και εξης. Ή στο αλλο ακρο, συνανταμε την υπερβαση οχι του κυριαρχικου δικαιωματος πια, αλλα την υπερβαση της βιο-εξουσιας επι του κυριαρχικου δικαιωματος. Αυτη η υπερβαση της βιο-εξουσιας εμφανιζεται οταν δινεται, τεχνικα και πολιτικα, η δυνατοτητα σε εναν ανθρωπο να ρυθμιζει τη ζωη και πολυ περισσοτερο να την πολλαπλασιαζει, να κατασκευαζει εμβια οντα, να κατασκευαζει τερατα, να κατασκευαζει – εντελει – ανεξελεγκτους και οικονομικα καταστροφικους ιους. Μια φοβερη διευρυνση της βιο-εξουσιας η οποια, σε αντιθεση με οσα προ ολιγου ελεγα σχετικα με την πυρηνικη βομβα, θα κατακλυσει την ανθρωπινη κυριαρχια στο συνολο της.

Συγχωρεστε μου τη μακρολογη αυτη αναφορα στη βιο-εξουσια· αλλα νομιζω οτι αποτελει τη βαση για το προβλημα που προσπαθω να θεσω.

Σ’ αυτη λοιπον την τεχνολογια της εξουσιας, αντικειμενο και στοχος της οποιας ειναι η ζωη (και την οποια θεωρω εναν απο τους θεμελιωδεις στοχους της εξουσιας απο τον 19ο αιωνα και εξης), αν οντως η εξουσια της κυριαρχιας υποχωρει συνεχως και, αντιθετως, προαγεται συνεχως η πειθαρχικη ή ρυθμιστικη βιο-εξουσια, πως θα ασκειται το δικαιωμα της θανατωσης και της δολοφονιας; Μια εξουσια πως μπορει να σκοτωνει, αν οντως η κυρια επιδιωξη της ειναι η αυξηση της ζωης, η παραταση της διαρκειας της, η πληθυνση των ευνοϊκων συνθηκων, η αποτροπη των ατυχηματων ή και η αντισταθμιση των αναπηριων ακομα; Πως ειναι δυνατον, υπο αυτες τις συνθηκες, μια πολιτικη εξουσια να σκοτωνει, να ζητα το θανατο, να απαιτει το θανατο, να προκαλει το θανατο, να διατασσει τη θανατωση, να εκθετει στο θανατο οχι μονο τους εχθρους αλλα και τους ιδιους τους πολιτες της; Πως αυτη η εξουσια, η οποια εχει ως κυριο στοχο της την εξασφαλιση της ζωης μπορει να αφηνει ανθρωπους να πεθαινουν; Πως ασκειται η εξουσια του θανατου, πως ασκειται η λειτουργια του θανατου, μεσα σε ενα πολιτικο συστημα επικεντρωμενο στη βιο-εξουσια;

Continue reading →

ΗΠΑ: #Hoodiesup διαδηλώσεις για την αθώωση του Zimmerman

Leave a reply

 

BPHrCgcCcAAHc4X

 

Oakland demo

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=-VUmuwoNKBc[/youtube]

The fatal shooting of Trayvon Martin by George Zimmerman took place on the night of February 26, 2012, in Sanford, Florida, United States. Martin was a 17-year-old African American high school student. George Zimmerman, a 28-year-old multi-racial Hispanic American,was the neighborhood watch coordinator for the gated community where Martin was temporarily staying and where the shooting took place.Zimmerman was tried for second-degree murder and manslaughter and found not guilty on Saturday, July 13, 2013.

Statements given by Zimmerman have indicated that on the night of the shooting Zimmerman was in his vehicle on a personal errand when he noticed Martin walking beyond the gated fence inside the community. Statements read that Zimmerman then called the Sanford Police Department to report Martin’s actions as suspicious, saying “This guy looks like he’s up to no good, or he’s on drugs or something. It’s raining and he’s just walking around, looking about” and “looking at all the houses”,[8][9] although according to a police report, there was “no indication that Trayvon Martin was involved in any criminal activity at the time of the encounter”.While still on the phone with the police dispatcher, Zimmerman exited his vehicle, and after concluding his telephone call with police, was involved in a violent encounter with Martin. The encounter ended with Zimmerman fatally shooting Martin once in the heart at close range.

It has been decided: black life isn’t worth shit. Let’s not ask for justice: let’s make it happen ourselves.

Προκήρυξη του αυτόνομου μπλοκ αγώνων της Araraquara για τους αγώνες στη Βραζιλία,4/7/2013

Leave a reply

Αναδημοσίευση από Πρακτορείο Rioters

araraquara1

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Continue reading →

Δεν υπάρχει μόνο #manolada… Το “ειδυλλιακό” περιβάλλον μιας ελληνικής πολυεθνικής

Leave a reply

417332_434778816561051_693840173_n

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Δράση

Καταγγελία εργαζομένων

Η εταιρία ALINDA-VELCO είναι ένας ελληνικός πολυεθνικός όμιλος, ο οποίος δραστηριοποιείται σε τομείς παραγωγής και εμπορίας πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων και απορρυπαντικών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει εγκαταστάσεις σε Οινόφυτα Βοιωτίας, Ασπρόπυργο, Σπάτα, Ρουμανία. Απασχολεί περίπου 20 εργαζόμενους στην παραγωγή, κατά πλειοψηφία μετανάστες.

Η δουλειά είναι βαριά και ανθυγιεινή: γυναίκες εργαζόμενες είναι αναγκασμένες να σηκώνουν πολύ μεγάλα βάρη (4 λίτρα το μπουκάλι, 16-18 κιλά το κιβώτιο, ενώ οι παλέτες που τυλίγονται έχουν βάρος 640 κιλά).

Στους πακιστανούς εργαζόμενους, οι οποίοι κάνουν την πιο σκληρή εργασία, η αμοιβή είναι 19,5-22 ευρώ, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας, ενώ σε όλους τους εργαζόμενους η εταιρεία χρωστάει δώρα, επιδόματα, υπερωρίες, συν τα Σάββατα όπου ναι μεν οι εργαζόμενοι δουλεύουν αλλά δεν φαίνονται πουθενά ως εργάσιμη μέρα.

Continue reading →

Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα

Leave a reply

bm6

Αναδημοσίευση από blaumachen

«H Ευρωζώνη στο χείλος της διπλής ύφεσης», «Η Moody’ αξιολογεί αρνητικά τα ΑΑΑ της ΕΕ», «το ΔΝΤ προειδοποιεί για νέα παγκόσµια κρίση εκτός αν η Ευρωζώνη βρει µια λύση», «η ελληνική οικονοµία θα έχει συρρικνωθεί κατά 25% µέχρι το 2014», «η µεγαλύτερη φυγή καταθέσεων από ισπανική τράπεζα των τελευταίων 15 χρόνων καθώς οι φήµες περί διάσωσης αυξάνονται», «η Γαλλία ανακοινώνει τον σκληρότερο προϋπολογισµό των τελευταίων 30 ετών». Αυτά είναι µόνο µερικά από τα πρωτοσέλιδα των εφηµερίδων των τελευταίων δύο µηνών. Παρά τη σχιζοφρενική αισιοδοξία που διαχέεται από εκδότες εφηµερίδων, πολιτικούς και αναλυτές της τηλεόρασης, είναι σαφές ότι «η κρίση» (όλες οι πτυχές της) οδηγεί σε αδιέξοδο. Στο κείµενό σας «Η ιστορική παραγωγή της επανάστασης της τρέχουσας περιόδου»1 παρουσιάσατε µια επισκόπηση της παρούσας στιγµής και µιλήσατε για τη φύση του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού.

Ποια είναι η άποψή σας σχετικά µε τη φύση της τρέχουσας κρίσης ως κρίσης αναπαραγωγής της σχέσης του κεφαλαίου, όπως αυτή εκδηλώνεται στις διάφορες «κρίσεις χρέους» στην Ευρώπη, ως συνεχιζόµενη αύξηση του «πλεονάζοντος προλεταριάτου» και ως επέκταση της επισφάλειας; Θεωρείτε ότι οι εξελίξεις αυτές αποτελούν ένα διαρθρωτικό και µόνιµο χαρακτηριστικό της τρέχουσας περιόδου;

 

Βρισκόµαστε στους πρώτους µήνες του 2013 και η κρίση έχει ξεκινήσει από το 2007, έχει στο µεταξύ εµφανιστεί µε διαφορετικές µορφές και έχει «µεταδοθεί» από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη ενώ από τα στοιχεία διαφαίνεται η τάση να µεταδοθεί σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τα στοιχεία που δείχνουν ότι κάποιες οικονοµίες (µεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ) ανέκαµψαν µετά το 2009 αποκρύπτουν τις τάσεις που εργάζονται προς την παραγωγή µιας νέας πιο γενικευµένης αυτή τη φορά ύφεσης. Σκοπός της δεύτερης φάσης της αναδιάρθρωσης που συντελείται ταυτόχρονα αν και µε διαφορετική ένταση σε πολλά κράτη του πλανήτη είναι φυσικά η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας, αλλά εκείνο που θα αποφασίσει αν και πότε έχει ξεπεραστεί η κρίση είναι ο βαθµός µετατροπής της υπεραξίας σε πρόσθετο κεφάλαιο, το οποίο θα µπορέσει να ξαναµπεί στον κύκλο παραγωγής υπεραξίας και να οδηγήσει σε διευρυµένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Έχουν περάσει περίπου 22 µήνες από όταν δηµοσιεύσαµε το κείµενο «Η εποχή των ταραχών»,2 στο 5ο τεύχος του περιοδικού µας αλλά βρισκόµαστε ακόµη στο στάδιο που ονοµάσαµε τότε «µεταβατική περίοδος της κρίσης». Με λίγα λόγια, το επιχείρηµά µας τότε ήταν ότι για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του πρέπει να απαξιωθεί ακόµη ένα µεγάλο µέρος κεφαλαίου το οποίο δεν αξιοποιείται ικανοποιητικά σήµερα. Προφανώς στο διάστηµα αυτό έχει απαξιωθεί ένα ακόµη µεγαλύτερο µέρος κεφαλαίου αλλά η πραγµατικότητα δείχνει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Αποδεικνύεται, µόνο εκ των υστέρων, ότι δεν είναι αρκετή η απαξίωση µεταβλητού κεφαλαίου που κυρίως συντελείται προς το παρόν, για να ξεπεραστεί µια τόσο σοβαρή κρίση. Διαφαίνεται όµως από τις εξελίξεις ότι η σηµερινή δοµή της καπιταλιστικής σχέσης δεν επιτρέπει στην απαξίωση να φτάσει στο µέγεθος που «πρέπει». Η απαξίωση αυτή, λόγω και του βαθµού αλληλεξάρτησης των διαφόρων ατοµικών και κρατικών κεφαλαίων, θα απειλεί την ίδια τη δοµή, δηλαδή τη σχέση ανάµεσα σε ιδιωτικά κεφάλαια, τη σχέση ανάµεσα σε κράτη, και το σηµαντικότερο την ίδια την «οµαλότητα» της σχέσης ανάµεσα στο κεφάλαιο και την εργασία που µέχρι το 2007 επέτρεπε την ικανοποιητική αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε πολύ λιγότερο συγκρουσιακές συνθήκες από τις σηµερινές. Γίνεται λοιπόν προσπάθεια να καθυστερήσει αυτή η διαδικασία ώστε στο ενδιάµεσο η οργάνωση του ανταγωνισµού µεταξύ των κεφαλαίων να έχει βρει τη νέα ισορροπία της, η ιεραρχία µεταξύ των κρατών να µεταβληθεί και το προλεταριάτο να πειθαρχήσει στη νέα κατάσταση, δηλαδή στη µεγαλύτερη και βαθύτερη εκµετάλλευσή του.

Η κρίση πράγµατι έχει πάρει τη µορφή της κρίσης δηµόσιου χρέους σε πολλά κράτη στην Ευρώπη και φαίνεται να εξαπλώνεται µε αυτή τη µορφή της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.3 Η εµφάνιση της κρίσης µε τη µορφή κρίσης «δηµόσιου χρέους» είναι απαραίτητη σε αυτή τη φάση επίθεσης στο ιστορικά καθορισµένο επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Η ίδια η δοµή του µοντέλου συσσώρευσης της «πρώτης» νεοφιλελεύθερης περιόδου (πολύ σχηµατικά µεταξύ 1982 και 2008) έφερε εντός της την κρίση δηµόσιου χρέους ως δυνητικό αποτέλεσµα αλλά και ως νέα µορφοποίηση της παραγόµενης κρίσης του χρηµατοπιστωτικού τοµέα. Αυτή η νέα µορφοποίηση αποτελεί ταυτόχρονα την έκφραση της επιχειρούµενης αναδιάρθρωσης και προεικονίζει τις τάσεις προς πιθανή επίλυση των εσωτερικών αντιφάσεων της πρώτης περιόδου του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού, αλλά και προς πιθανή γενίκευση της κρίσης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το δεύτερο ενδεχόµενο φαίνεται αυτή τη στιγµή πιο πιθανό, βρισκόµαστε όµως ακόµη στη µεταβατική περίοδο.

Η αναδιάρθρωση συντελέστηκε βέβαια στα βασικά κέντρα συσσώρευσης του κεφαλαίου στις δεκαετίες 1970 και 1980 αλλά υπάρχουν πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά στη µορφή που έλαβε η αναδιάρθρωση στις διαφορετικές ζώνες του πλανήτη και στα κράτη που τις συγκροτούν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου του αναδιαρθρωµένου καπιταλισµού. Είναι αδύνατο να εξηγήσουµε την ιδιαιτερότητα της αναδιάρθρωσης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος στα πλαίσια ενός κειµένου, γι’ αυτό (µε τον κίνδυνο να υπεραπλουστεύουµε) θα επικεντρωθούµε σε µια συγκεκριµένη διαφορά. Η κρίση, ανάλογα µε την τροπικότητα της αναδιάρθρωσης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, εµφανίστηκε σε κάποια κράτη αρχικά ως τραπεζική ενώ σε άλλα, όπως στην Ελλάδα, εµφανίστηκε ως κρίση δηµόσιου χρέους. Όταν λέµε ότι η κρίση εµφανίστηκε ως κρίση δηµόσιου χρέους εννοούµε ότι ο φετιχισµός της σχέσης κεφάλαιο απαιτεί η κρίση να «είναι» κρίση δηµόσιου χρέους, ώστε να προωθείται η αναδιάρθρωση µε καλύτερους συσχετισµούς στην ταξική πάλη. Αυτή η µορφή εµφάνισης σχετίζεται άµεσα µε το ρόλο του κράτους στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Σε ορισµένα κράτη, από αυτά στα οποία έχει ήδη εκδηλωθεί η κρίση, παρά την επέλαση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης είχαµε την διατήρηση λειτουργιών του κράτους πρόνοιας, δηλαδή διατήρηση µέρους τους έµµεσου µισθού, και τη διατήρηση ενός µέρους του κεφαλαίου υπό κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση, κάτι που σε µεγάλο βαθµό διατηρούσε τις τιµές υπηρεσιών σε χαµηλό επίπεδο.

Η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης είναι η φάση που µε την κατάργηση του κράτους πρόνοιας για να αντιµετωπισθεί, δήθεν, το αυξανόµενο δηµόσιο χρέος και την ιδιωτικοποίηση των κρατικών κεφαλαίων επιτυγχάνεται η αύξηση του ποσοστού υπεραξίας και η δηµιουργία νέων πεδίων άντλησης υπεραξίας για ιδιωτικά κεφάλαια τα οποία εξαγοράζουν και αναδιαρθρώνουν τα κρατικά. Η δεύτερη παράµετρος σχετίζεται άµεσα µε τη βίαιη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση της διαπραγµάτευσης µεταξύ θεσµικών φορέων του κεφαλαίου και συνδικαλιστικών οργανώσεων και το µετασχηµατισµό του ρόλου του κράτους ως µηχανισµού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Η τάση αυτή για τον µετασχηµατισµό του ρόλου του κράτους είχε γίνει αντιληπτή ήδη από το 1979, παραδόξως, από έναν µελετητή που δεν κατανόησε τη θεωρία της αξίας του Μαρξ,4 τον Μισέλ Φουκώ (δες το βιβλίο του Birth of biopolitics, η µετάφραση δική µας): «…αντί της αποδοχής µιας ελεύθερης αγοράς που ορίζεται από το κράτος και διατηρείται υπό την εποπτεία του –η οποία ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η αρχική φόρµουλα του φιλελευθερισµού: ας καθιερώσουµε έναν χώρο οικονοµικής ελευθερίας και ας τον οριοθετήσουµε µε ένα κράτος που θα τον εποπτεύει– οι φιλελεύθεροι της σχολής του Freiburg (ordoliberals) λένε ότι θα πρέπει να αναποδογυριστεί εντελώς αυτή η φόρµουλα και θέτουν την ελεύθερη αγορά ως την οργανωτική και ρυθµιστική αρχή του κράτους, από την αρχή της ύπαρξής του ως την τελευταία µορφή παρέµβασής του. Με άλλα λόγια: το κράτος υπό την εποπτεία της αγοράς και όχι η αγορά εποπτευόµενη από το κράτος…».

Ο ρόλος του νεοφιλελεύθερου κράτους, όπως αυτό παράγεται από την αναδιάρθρωση των δεκαετιών 1970-1980 είναι η ρύθµιση και η διευκόλυνση των όρων αναπαραγωγής όσο το δυνατόν πιο «καθαρού» ανταγωνισµού µεταξύ ιδιωτικών κεφαλαίων. Η «καθαρότητα» του ανταγωνισµού, η απάλειψη κάθε είδους «στρεβλότητας» αφορά βέβαια πρωτίστως τη (µη) δυνατότητα της εργατικής τάξης να διαπραγµατεύεται τους όρους της αναπαραγωγής της, αλλά αφορά και κάθε πεδίο πολιτικής του κράτους, υπονοµεύει δηλαδή όλα τα στοιχεία εκείνα που στο παρελθόν µπορούσαν να αποτελέσουν παράγοντες συναίνεσης ανάµεσα στις τάξεις και τα διάφορα στρώµατα και συµφέροντα της κοινωνίας. Αυτό σηµαίνει ότι η αγορά εποπτεύει συνεχώς το κράτος και το «βαθµολογεί» σχετικά µε το κατά πόσο διευκολύνει την αναπαραγωγή του «καθαρού» ανταγωνισµού, δηλαδή, κατά πόσο αναδιαρθρώνει µε την ένταση και την ταχύτητα που απαιτείται πτυχές της κεφαλαιακής σχέσης. Αυτή η συνεχώς ανανεωνόµενη αναδιάρθρωση, η διατάραξη των παλιών ισορροπιών µε σαφή κατεύθυνση τη γενική συµπίεση προς τα κάτω, στα χρόνια της επέκτασης του κύκλου συσσώρευσης (περίπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως τα µέσα της δεκατίας του 2000) είχε πετύχει την αντίστοιχη συναίνεση σε ορισµένα κράτη, σε σηµαντικό βαθµό επειδή µέρος του µισθού αντικαταστάθηκε µε εύκολη πρόσβαση στον ιδιωτικό δανεισµό και η κοινωνική κινητικότητα δεν διακόπηκε. Ακριβώς, όµως, επειδή αυτός ο στόχος του ανταγωνισµού µεταξύ των πάντων µε δείκτη επιτυχίας τη γενική συµπίεση είναι ουτοπικός, αλλά και εξαιτίας του ειδικού χαρακτήρα ελέγχου που έχει ο ατοµικοποιηµένος δανεισµός των προλετάριων, το κράτος στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στο ρόλο του, τείνει καθ’ όλη αυτήν την περίοδο να γίνεται ολοένα και πιο παρεµβατικό, πιο πειθαρχικό, αυταρχικό, ποινικό και στην κρίση αυτό το στοιχείο φτάνει σε βαθµό παροξυσµού.

Continue reading →

Μαύρη οθόνη

1 Reply

black_screen_ubuntu_troubles 

[…] σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται στον ακατάπαυστο λόγο της κρατικής τηλεόρασης σχετικά με την απειλή που συνιστούν οι «λαθρομετανάστες», οι τοξικοεξαρτημένοι, οι κουκουλοφόροι, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, για την Ελλάδα, την ελληνική οικογένεια, τη δημόσια υγεία, την εθνική οικονομία. Η ασταμάτητη προβολή και υποστήριξη της στρατιωτικής διαχείρισης του πολυεθνικού προλεταριάτου, των επιχειρήσεων «σκούπα» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν υπάγεται στην κατηγορία του «πολιτισμού». Αυτό είναι απλή, καθημερινή ενημέρωση. «Πολιτισμός» είναι ο Κότσιρας και ο Ράμφος. Αλλά αν υπάρχει κάτι που αξίζει, πράγματι, το όνομα «πολιτισμός των κρατικών μέσων ενημέρωσης», αυτό είναι η ανέφελη, απλή και καθημερινή, συνύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης και καλλιεργημένων ανθρώπων[…]

Ολόκληρο το κείμενο που μας έστειλε ο σύντροφος Taco:

Το καλοκαίρι του 1952 ο Guy Debord παρουσίασε μια ταινία που συνδύαζε τη φωνή με τη σιωπή πάνω σε μια οθόνη άλλοτε λευκή και άλλοτε μαύρη. Η πρώτη προβολή του φιλμ υπήρξε, όπως μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό σήμερα, ταραχώδης. Ένας κινηματογράφος χωρίς εικόνες, και μάλιστα χωρίς ήχο, είναι προφανώς ένα οριακό εγχείρημα, κάτι που δεν είναι καν βέβαιο ότι μπορεί να ονομάζεται κινηματογράφος. Διαμέσου της προβολής της στη σκοτεινή αίθουσα, η ταινία (;) ανακοινώνει με κινηματογραφική μορφή το τέλος του κινηματογράφου. Επρόκειτο για μια αρκετά αισιόδοξη, αν κριθεί από την προοπτική θέση του σήμερα, χειρονομία εξόδου από την κατάσταση της ενατένισης, η οποία συνιστά το παραληρηματικό, αν και παθητικό, κέντρο του θεαματικού κόσμου[1]. Εδώ δεν τίθεται το πρόβλημα της «ποιότητας» του κινηματογραφικού έργου -τι σημαίνει καλή ή κακή ταινία- αλλά ο ίδιος ο κινηματογράφος ως πρόβλημα. Η εξέγερση του κοινού μπροστά στη μαύρη σιωπηλή οθόνη αυτής της μη-ταινίας συνιστούσε κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή αυτοακύρωσή του ως κοινού.

Όλα αυτά είναι βέβαια ήδη πάρα πολύ παλιά, η «κοινωνία του θεάματος» είναι εδώ και δεκαετίες μια αφόρητη κοινοτοπία και τα Ουρλιαχτά για χάρη του Sade καταχωρήθηκαν εν τέλει ως μια ταινία του Debord[2]. Ο χρόνος που πέρασε από τότε ήταν αυτός της διαρκούς ενίσχυσης του βασιλείου της οθόνης, η οποία έχει προ πολλού εξέλθει από την κάπως αρχαϊκή πια σκοτεινή αίθουσα για να υπαγάγει στο καθεστώς της μια τεράστια περιοχή κοινωνικών σχέσεων. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι περίπου ο καθένας σήμερα φέρει διαρκώς πάνω του μια οθόνη που χωράει στην τσέπη. Και επειδή ο φετιχισμός όταν δεν είναι αυτονόητος -και άρα ασύλληπτος ως τέτοιος- καραδοκεί, είναι ανάγκη να διευκρινιστεί πως το κρίσιμο δεν είναι αυτή η ίδια η συσκευή, αλλά όλος εκείνος ο κόσμος για τον οποίο αυτή η συσκευή είναι απολύτως απαραίτητη. Ο κόσμος μας.

Είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 11ης Ιουνίου 2013, που επέστρεψε η μαύρη οθόνη. Το κλείσιμο της κρατικής τηλεόρασης από το κράτος προκάλεσε έντονη ταραχή και μια διάχυτη αγανάκτηση αισθητή σε ολόκληρη την επικράτεια αλλά και στο επίπεδο της κυβέρνησης, ως απειλή για τη συνοχή της. Αν όμως ο εξτρεμισμός των αρχών της δεκαετίας του 1950 παρήγαγε τη σκοτεινή οθόνη ως ένα, ας μου επιτραπεί ο όρος, θετικό κατώφλι εξόδου από τη συνθήκη τη ενατένισης, οι θεατές του 2013 -πιθανότατα και εκείνοι του 1952- την αντιμετώπισαν ως μια πραγματικότητα καθαρά αρνητική, δηλαδή ως διακοπή εκείνου που δεν πρέπει ποτέ να διακόπτεται. Με την υποχώρηση του ορίζοντα ξεπεράσματος του υπάρχοντος κόσμου, η κριτική αιχμή του παρελθόντος επανέρχεται μορφικά ως προϊόν της δράσης μπάτσων και τεχνικών του κράτους.

Πώς πρέπει όμως να αποτιμηθεί το γεγονός ότι είναι οι μπάτσοι αυτοί που κόβουν το σήμα εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης; Οπωσδήποτε, δεν πρόκειται για κάποια διαλεκτική πανουργία που τοποθετεί κάπως αργοπορημένα την αστυνομία στη θέση της πολιτισμικής πρωτοπορίας. Αν το κράτος επαναλαμβάνει την πρακτική του Debord είναι γιατί το εγχείρημα εντός του οποίου αυτή έβρισκε την κόψη της εξαντλήθηκε. Οι θεατές σήμερα διεκδικούν το δικαίωμά τους να καταναλώνουν τον λόγο του κράτους και ένας απ’ τους σοβαρότερους αντιπάλους της κυβέρνησης υποστήριξε, αναφερόμενος στη μαύρη οθόνη, ότι «…στα σύγχρονα κράτη το δικαίωμα στην πληροφόρηση των πολιτών προϋποθέτει την παρουσία του κράτους στον χώρο της ενημέρωσης»[3]. Ένας κατ’ εξοχήν αρμόδιος, ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής ένωσης δημοσίων μέσων ενημέρωσης, δήλωσε για το ίδιο ζήτημα πως η μαύρη οθόνη είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας[4]. «Λογοκρίνοντας» λοιπόν τον εαυτό του, το κράτος αποδεικνύει ότι έχει εγγράψει στο πεδίο του λόγου του κάθε σημαντική αντιπαράθεση για το τι σημαίνει λόγος και ελευθερία. Απ’ αυτή την άποψη, η σύγκρουση για την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, για το χαρακτήρα της πανθομολογούμενης ανάγκης «εξυγίανσής» της, είναι σύγκρουση διαφορετικών εκδοχών κρατικής πληροφόρησης. Σ’ αυτή τη μαύρη οθόνη δεν διακυβεύεται το τέλος καμιάς ενατένισης.

Continue reading →

Η καθημερινότητα της καταστολής στην Ελλάδα: Χλόη & Ιλιριάνα

Leave a reply

 

clipboard03_10
Πηγή: alfavita.gr, άρθρο του Κ. Ζαφειρόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών
Τις «μάζεψαν» από το κέντρο της πόλης, τις οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, τις πέταξαν σε ένα κελί, τις γύμνωσαν, τις χλεύασαν, τους αρνήθηκαν το δικαίωμα δικηγόρου και μεταφραστή μέχρι να τους απαγγείλουν κατηγορίες για απείθεια, εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής. Η Χλόη είναι Ελληνογαλλίδα φωτογράφος και η 23χρονη Ιλιριάνα, φοιτήτρια από την Ολλανδία. Το αδίκημά τους; Πρώτον, είναι ξένες και δεύτερον, τόλμησαν να γυρίσουν ένα μίνι ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο ακαδημαϊκής ερευνητικής εργασίας, με θέμα «Φιλοξενία και μετανάστευση στην Ελλάδα».
Ηταν βράδυ της Πέμπτης 23 Μαΐου 2013. Πεδίον του Αρεως. Μια ομάδα 4 νέων ανθρώπων, δύο γυναικών και δύο αντρών (3 φοιτητές από την Ολλανδία και μια Γαλλίδα) βγάζει φωτογραφίες και γυρίζει πλάνα. Τέσσερις αστυνομικοί τους σταματάνε και τους ελέγχουν τις τσάντες, όπου είχαν τα φωτογραφικά τρίποδα. Ο έλεγχος κρατάει πάνω από μια ώρα. Τους ζητάνε τα διαβατήρια και μόνο η μία δεν το έχει μαζί της.

 

Τα παιδιά αναρωτιούνται στα αγγλικά γιατί κρατούνται. «Γάμησέ μας, πείτε μας, πόσο καιρό είστε στην Ελλάδα;» ήταν η απάντηση… Μετά από λίγη ώρα καταφτάνουν άλλοι 22 αστυνομικοί! «Τους μετρήσαμε έναν προς έναν. Προσπαθούσαν να μας τρομοκρατήσουν χτυπώντας στρατιωτικά τις μπότες τους μπροστά μας, μας πλησίαζαν απειλητικά, χαμογελούσαν ειρωνικά και φώναζαν: Γαμώ την πουτάνα σας, άντε να ρίξουμε κάνα ξύλο. Πίστευαν ότι δεν καταλαβαίνουμε ελληνικά, όμως εγώ ξέρω πολύ καλά», μας εξηγεί στα ελληνικά η Χλόη που μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα σε Ελλάδα και Γαλλία, συνεργαζόμενη με δημοσιογράφους και από τις δύο χώρες.

Continue reading →