Παρά το σαφή εργατίστικο προσανατολισμό της ανάλυσης του Wildcat αναδημοσιεύουμε το άρθρο γιατί θεωρούμε ότι φωτίζει με ικανοποιητικό τρόπο τα αποτελέσματα αλλά και τις εσωτερικές αντιφάσεις της πολιτικοποίησης των ταραχών στην Αίγυπτο.

 W.

πηγή: http://www.wildcat-www.de/en/eindex.htm

Go to the Afterword from February 2014

For two years, Tahrir Square was the symbol of a radical departure from social ossification and crisis. The military coup in the summer of 2013 ended this phase. The various illusions and hopes were buried with the hundreds that died. Essential parts of the liberal milieus have accepted state-led massacres and mass arrests in the name of ‘defending democracy’. The hope of a state solution to social misery is also lost; the last heirs of Nasserism and trade union movement-hopefuls now sit at the military (side) table. Their vague promises of reform are drowned out by their appeals to peace, order and willingness to work.

In the acute social situation there is currently no room for participation. The movement will have to provide new questions about social revolution and organisation and will have to find new answers. To this end, migrants play an important role.

Egypt’s ruling class

With the fall of President Morsi at the beginning of July 2013, the amalgamation of the state and military apparatus with the economy once again became visible. This form of class power emerged at the end of the Nasser era. In the mid-seventies, the military had lost its role as protectors of an ‘anti-colonial’ state industrialisation, and the bloated military apparatus afterwards found itself new fields of activity in the civil economy after the 1978 peace treaty with Israel. A new model of accumulation developed, particularly during the second, ‘neoliberal’ half of the 30-year long Mubarak regime, which was less based on industrialisation, and more on privatisation, the plundering of social wealth and on state-secured investments in infrastructure (transport, tourism, telecommunications). This model was enforced by a gigantic repressive apparatus, which was detached from any ‘democratic control’. This apparatus included an informal army of baltagiyyas (thugs) and the military courts, which had been installed permanently since the state of emergency in 1981. The uprising in 2011 showed the crisis of this model.

It is still the case that most of the companies are small and medium-sized enterprises, but they are controlled by a very small layer of society through an old boys network, which means that we are dealing with monopolies. In 2010, around 500 families owned financial assets of more than 30 million USD, while 20 families (the ‘core-elite’) owned more than 100 million. The main economic focus of these groups of enterprises is on construction, telecommunications, tourism, food and pharmaceutical production, and (foreign) trade. At the very top stands the Sawiris family, which owns Egypt’s largest construction company and rules over the telecommunications market and the media sector. In the 2000s this new economic elite took over the high command of political power directly; prime examples being Gamal Mubarak and the Nazif government, which came to power in 2004. Politically, they thereby entered into competition with the military apparatus, which manages the factories of the Nasser-ite epoch of industrialisation (consumption goods and arms manufacturing) and which, in addition, started to participate in the business of mass tourism since its boom in the 1990s. In total the military controls 5 to 15 per cent of the national economy.

The military played a significant role in the enforcement of this neoliberal looting because it has the right to confiscate land e.g. for the construction of infrastructure projects, tourist parks, and new industrial zones. This was the cohesive element between the military and the oligarchic elite. The top-layer of the Muslim Brotherhood, which mainly engaged in trade, were part of this arrangement, although, apart from a few exceptions, they were situated rather in the second or third tier. The military and civil top elite is partly Coptic (like the Sawiris) and in general rather secular.

The network of clientelism that was directed towards the masses was organised in ‘religious’ terms. After the privatisation in the 90s, the welfare system (benefits for the poor, education and health care) was split off into a completely deficient and corrupt public sector, an expensive private sector and a third sector comprising the various liberal, islamist and christian charities. The vast NGO sector is based on voluntary and informal labour and, in part, directly organises the informal economic sector.

Continue reading →

[vimeo]http://vimeo.com/85054274[/vimeo]

Πώς αντιδρά το Κράτος σε μια κατάσταση γενικευμένης απονομιμοποίησης του; Η περίπτωση της Αιγύπτου είναι ενδεικτική σε ότι αφορά τη δυνατότητα του κράτους να ενσωματώνει τις εσωτερικές αντιφάσεις των σύγχρονων εξεγέρσεων και να παράγεται ως ο μοναδικός εγγυητής για την εκπλήρωση των μερικών στόχων τους. Το κράτος στην Αίγυπτο, φτάνει στο σημείο να υπονομεύει την εθνική ενότητα και αναδιαρθρώνεται ως κράτος στη βάση της κατασκευής του εσωτερικού εχθρού που αντιστοιχεί στο περιεχόμενο των εξεγέρσεων.

Δες σχετικά: α) Egypt Widens Crackdown and Meaning of ‘Islamist’ και β) Labor politicized or politicised labor, γ) #NOSCAF Η αντεπανάσταση επικράτησε και πάλι στην Αίγυπτο με τη μορφή της δημοκρατικής δικτατορίας, δ) #Tamarod: Η Αίγυπτος ως έκφραση του ορίου του παγκόσμιου “δημοκρατικού” κινήματος

The events of the past couple of days are the latest step in a sequence of events by which the military can consolidate its hold on power, aim towards the death of the revolution and a return to a military/police state.

The authoritarian regime of the Muslim Brotherhood had to go. But what has replaced it is the true face of the military in Egypt – no less authoritarian, no less fascist and for sure more difficult to depose.

The massacre carried out by the army against pro-Morsi supporters in Nadha Square and Raba’a has left around 500 killed and up to 3000 injured (Ministry of Health figures- the reality is likely much higher). It was a pre-orchestrated act of state terrorism. It’s aim is to divide the people and push the Muslim Brotherhood to create more militia’s to revenge and protect themselves. This in turn will enable the army to label all Islamists as terrorists and produce an “internal enemy” in the country which will allow the army to keep the military regime in an ongoing state of emergency.

They go after the Muslim Brotherhood today, but they will come after anyone who dares to criticize them tomorrow. Already the army has declared a state of emergency for one month, giving the police and military exceptional powers, and a curfew has been declared in many provinces for the same amount of time from 7pm to 6am. This gives the army a free hand to crack down on dissent. It is a return to the days before the revolution, where emergency law had been in place since 1967 and it provided the framework for wide-spread repression and denial of freedoms.

Continue reading →

Αναδημοσιεύουμε την ελληνική μετάφραση του άρθρου από το barikat.gr

Ήμασταν στην άκρη της πλατείας Ταχρίρ την Τετάρτη 3 Ιουλίου, όταν ο στρατός έκανε την ανακοίνωσή του. Η πλατεία ξέσπασε σε πανηγυρισμούς. Ένα μέλος της ομάδας μας κοίταξε το κινητό του. Ούρλιαξε ανάμεσα στη βοή από τα τύμπανα και τις βουβουζέλες: «Ο Μόρσι έπεσε. Διόρισαν στη θέση του τον πρόεδρο του συνταγματικού δικαστηρίου και αναστείλανε τις εκλογές.»

Παρακολουθούσαμε τους πανηγυρισμούς. Κοίταξα γύρω μου τους ανθρώπους που ήξερα, με μερικούς από αυτούς είχα μοιραστεί – πώς να το πω, την Ταχρίρ του τότε; – και τα επόμενα δυόμιση χρόνια θυμού, χαράς, εξάντλησης, θριάμβου, απελπισίας. Τα πρόσωπά τους ήταν ανέκφραστα σαν και το δικό μου. Το μόνο συναίσθημα που είχα ήταν φόβος – όχι για το πολιτικό μέλλον, για αυτό ένιωθα πλέον ότι δεν καταλάβαινα τίποτα και ότι είχα χάσει κάθε ελπίδα – αλλά για την αμέσως επόμενη στιγμή: πως θα μπορούσαμε να ξαναφτάσουμε στην πλατεία;

Πέρασαν δέκα λεπτά, δεν μπορούσαμε να το αναβάλλουμε άλλο. Έπρεπε να παραδώσουμε φαί στις ομάδες επέμβασης που βρίσκονταν γύρω από την πλατεία και οι πανηγυρισμοί θα γίνονταν όλο και πιο μαζικοί και πυρετώδεις όσο θα προχώραγε η νύχτα. Σχηματίσαμε μία γραμμή και βουτήξαμε στο πλήθος, κρατώντας σφιχτά ο ένας τον άλλο και προσπαθώντας να προφυλαχθούμε από τα επιθετικά χέρια γύρω μας. Προσπαθούσα να είμαι εκεί, παρούσα – αν όχι να απολαμβάνω τους πανηγυρισμούς, τουλάχιστον να τους ακούω – αλλά το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως θα παρέκαμπτα αυτή την κοσμοπλημμύρα. Σε κάποιο μακρινό μέρος του μυαλού μου αναρωτιόμουνα για το φόβο: είναι μια ιδέα ή μια πραγματική αντίληψη του σώματος; Εάν δεν ήξερα τι έκανα, θα μπορούσα να νιώσω την ανάταση, να χαθώ στο πλήθος όπως είχα κάνει παλιότερα;

Φτάσαμε την πρώτη ομάδα επέμβασης και κατέρρευσα ανάμεσά τους – ένα νησί ασφάλειας μέσα στην πλατεία. Αυτή δεν ήταν κάποια επιδέξια ομάδα ειδικών δυνάμεων με ομοιόμορφες στολές. Ήταν μια ομάδα γυναικών, γυναικών που φορούσαν λευκά μπλουζάκια με κόκκινη γραμματοσειρά που έγραφε: «Αντι-Σεξουαλική Κακοποίηση» και στο πίσω μέρος: «Μία Πλατεία Ασφαλής για Όλους.»

Ήταν η πρώτη μου μέρα ως εθελόντρια στην Επιχείρηση Αντι-Σεξουαλική Κακοποίηση/Επίθεση (OpAntiSH). Η Ταχρίρ ήταν το τελευταίο μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι, με όλα αυτά που είχα ακούσει πρόσφατα. Και όμως – δεν ένιωθα πια πως έχω θέση στις πορείες που γίνονταν σε διάφορα σημεία της πόλης, δεν μπορούσα να μείνω σπίτι και δεν μπορούσα να αγνοήσω το ένα πράγμα που ανάμεσα σε όλη αυτήν την τρέλα έμοιαζε να έχει πραγματικά σημασία. Βγαίνοντας από το ταξί δίπλα στο Νείλο εκείνο το απόγευμα και περπατώντας μόνη μέχρι το σημείο συνάντησης πίσω από την πλατεία, έτρεμα από το φόβο. Καθώς μαζευτήκαμε για να ενημερωθούμε, ένα μέρος μου σάστισε με τα κόκκινα νύχια της κοπέλας που στεκόταν δίπλα μου, με τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων, όταν στο δικό μου θα πρέπει να ήταν ζωγραφισμένη η τραγωδία – κάτι σαν την αφέλεια της νεοφερμένης. Δεν είχα ακόμη το χρόνο να συνηθίσω, να εγκλιματιστώ.

Χωριστήκαμε σε μεικτές ομάδες των δέκα. Η αποστολή μας ήταν να ενημερώσουμε τον κόσμο για το τι συμβαίνει και να τους πούμε τι να κάνουν σε περίπτωση που δουν κάτι. Θα κινούμασταν γρήγορα και θα μέναμε κοντά ο ένας στον άλλο – το να αποκρυνθούμε θα ήταν επικίνδυνο.

Continue reading →

Για την “τρίτη πλατεία” δες αυτό το video:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ZCmrCQvD9Ow[/youtube]

Για το όριο του παγκόσμιου “δημοκρατικού κινήματος” δες εδώ

Για τις κατηγορίες της Tamarod από τον τύπο τους:

Tamarod has criticised Third Square, an initiative that opposes the military-led roadmap and the pro-Morsi protests, for what it alleges is an attempt to thwart the gains made by the 30 June uprising.

Tamarod spokesperson Mohamed Heikal accused Third Square of being “led by Islamists,” referring to former Muslim Brotherhood member and presidential candidate Abdel Moneim Aboul Fotouh, whose Strong Egypt Party is heading the initiative.

“Third Square is another face of the Muslim Brotherhood,” he said, adding that the initiative is counterproductive because it is “fragmenting the Egyptian people” over the transitional roadmap.

Tamarod criticised Third Square for its attack on the military, claiming that the Egyptian people did not side with the police or the military by rising up against the Muslim Brotherhood.

“A revolution does not mean we have to be against state institutions, and we are not siding with any group but the Egyptian people,” Heikal said of Tamarod. “We stood up against military rule in the past years, but today the military has a strong and important role.”

Continue reading →

Αναδημοσίευση από jadaliyya

We were on the edge of Tahrir Square on Wednesday 3 July when the army made its announcement. The square burst into jubilation. A member of our team checked his smartphone. He shouted over the din of drumbeats and squealing vuvuzelas: “Morsi’s gone. They’ve appointed the head of the constitutional court in his place and suspended the elections.”

We watched the celebrations. I looked around at the people I knew, with some of whom I had shared—what do I call it, the Tahrir of yore?—and the subsequent two-and-a-half years of anger, euphoria, exhaustion, triumph, dejection. Their faces were as expressionless as mine. The only emotion I could locate inside myself was fear—not of the political future, about which I no longer felt I understood a thing, and had lost my faith and footing in—but of the very next moment: how would we get back into the square?

After ten minutes, we could not put it off any more. We had to deliver food to the intervention teams posted around the square, and the celebrations would just get more massive and feverish as the night wore on. Our team formed a line and dove into the crowds, holding tightly onto one another and trying to protect each other from any onslaught of hands. I tried to be present—if not to enjoy the festivities, then at least to notice them—but all I could think of was cutting across this heaving sea. In a distant part of my mind I wondered about fear: is it an idea or a real understanding in the body? If I did not known what I did, would I be able to feel the exhilaration, to lose myself in the crowd as I had done before?

We reached the first intervention team and I flopped in their midst—an isle of safety in the square. This was not some slick special-forces unit in imposing uniform. It was a group of young women and women wearing white T-shirts with red lettering that said: “Anti-Sexual Harassment” and on the back, “A Square Safe for Everyone.”

It was my first day of volunteering with Operation Anti-Sexual Harassment/Assault (OpAntiSH). With everything I had heard about Tahrir lately, it was the last place I wanted to be. And yet—I no longer felt I had a place in the marches taking place all over the city; I could not stay home; and I could not turn my back on the one thing in the midst of all the madness that seemed to cleanly matter, to make sense.

I was trembling as I got out of the taxi by the Nile that afternoon and walked alone to our meeting point behind the square. As we gathered around in a circle to be briefed, a part of me was bewildered at the red nails of the girl standing next to me, at the smiles on people’s faces, when on mine tragedy must have been writ large—a sort of newcomer’s naiveté. I had not yet had time to recalibrate, to normalize.

Continue reading →

Υπό το φως του επαναστατικού ξυπνήματος της βορείου αφρικής και των χωρών της μέσης ανατολής και του διογκούμενου κύματος διεκδικήσεων στην ευρώπη, είναι απαραίτητο να μην κινούνται αυτά τα κινήματα απλώς παράλληλα αλλά και να μπορούν να αλληλοϋποστηρίζονται.

Δυστυχώς η εικόνα των μίντια για τις ισλαμικές χώρες στην ευρώπη και ο ευρωπαϊκός υλισμός σε μουσουλμανικές περιοχές δεν επηρεάζουν μόνο την στερεότυπη εικόνα της πλειοψηφίας της κοινωνίας αλλά και τους αντιαυταρχικούς κύκλους.

Γιαυτό και είναι απαραίτητο για τα κινήματα να γνωριστούν, να βρούνε σημεία επαφής, να καταλάβουν και να σεβαστούν τις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες. Είναι σημαντικό γιατί τελικά αυτά τα δύο κινήματα αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις: την εφαρμογή της ελεύθερης οικονομίας και την απειλή της άκρας δεξιάς χριστιανικής ή ισλαμικής.

Ακόμη έχουν παρόμοιους στόχους: την πάλη για μια ελεύθερη και αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία, βασισμένη στην ανεκτικότητα, την ισότητα και την ανοιχτότητα, μια κοινωνία στην οποία το κοινωνικό ενδιαφέρον τοποθετείται πάνω από το εμπορικό.

Είναι αυτοί οι κοινοί στόχοι που προκαλούν το φόβο στους εξουσιαστές κ’ αυτός είναι ο λόγος που τεχνητά προκαλούν την σύγκρουση πολιτισμών.

Εξαρτάται από εμάς το αν σε αυτή τη στροφή του κοινωνικού ξεσηκωμού, αυτή η σύγκρουση θα γίνει πραγματική ή αν θα ξεκινήσουμε έναν αγώνα για μια κοινή κοινωνία.

Μέσω αυτού του δικτύου θέλουμε να δημιουργήσουμε μια πλατφόρμα για συζητήσεις, για να παρουσιάζουμε τα ζητήματα του αγώνα με τις τοπικές συνθήκες και τις διαφορές τους. Για να παρουσιάζουμε και να εξηγούμε δράσεις που αναλαμβάνουμε καθώς και να διοργανώνουμε κοινές δραστηριότητες στο μέλλον.

Υπάρχει ένας κόσμος κ’ ένας αγώνας.