απόσπασμα από το Για την τρέχουσα κρίση, την Ευρωζώνη και τους ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα, κείμενο του blaumachen #6
[…] Η Χρυσή Αυγή δεν αναδύθηκε ξαφνικά από το περιθώριο. Μέχρι τις εκλογές του 2012 ήταν μια μεν μια περιθωριακή πολιτικά νεοναζιστική οργάνωση με λίγες εκατοντάδες οργανωμένα μέλη, αλλά από την εποχή της ίδρυσης της έχει στενές σχέσεις με τον σκληρό πυρήνα του κράτους, τον κατασταλτικό μηχανισμό. Αρκετοί από τα στελέχη της ήταν και είναι αστυνομικοί των ΜΑΤ. Ο αρχηγός της έχει κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις σε κινηματογράφους το 1978 στο πλαίσιο της στρατηγικής έντασης του ελληνικού κράτους εκείνη την περίοδο, και έχει δημοσιευθεί έγγραφο μισθοδοσίας της ΚΥΠ για το έτος 1981 το οποίο περιλαμβάνει το όνομα του (είχε ιδρύσει ήδη τη Χρυσή Αυγή το 1980). Είναι λοιπόν σαφές ότι πρόκειται για μια (παρα-)κρατική οργάνωση ήδη από την ίδρυση της. Ο λόγος που το σημερινό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα την έβγαλε από το περιθώριο και την μετέτρεψε, χάρη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαθέτει, σε οιονεί σημαντική δύναμη της κεντρικής πολιτικής σκηνής είναι αναμφίβολα η άνοδος του κινήματος ενάντια στα μνημόνια, ενάντια στην αναδιάρθρωση. Ήδη μερικά χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης το σύστημα εξουσίας είχε δημιουργήσει από το μηδέν ένα άλλο κόμμα το ΛΑΟΣ, το οποίο έπαιξε ένα ρυθμιστικό ρόλο σε μια κρίσιμη στιγμή, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία ψήφισε τους πιο σημαντικούς έως τώρα νόμους της τελευταίας τριετίας, για παράδειγμα μείωσε τον κατώτατο μισθό της επίσημης αγοράς εργασίας στα 480 € περίπου (καθαρά). Η Χρυσή Αυγή αναδύθηκε ως αντίβαρο στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ αφενός αλλά και ως αντίβαρο στην μαζικοποίηση των βίαιων πρακτικών αγώνα. Πρόκειται για μια συνταγή από το παρελθόν, κλασσική, σχεδόν μπανάλ: Οι νέο-ναζιστές πουλιούνται από τους ίδιους τους συστημικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς ως αντι-συστημική δύναμη και ως «σύστημα», ή «συντήρηση» παρουσιάζονται όλα τα στοιχεία της κοινωνίας που προσπαθούν να μπλοκάρουν την αναδιάρθρωση. Οι νεοναζιστές επεξηγούν επίσης την αναδιάρθρωση ως μια μη-ταξική, αλλά εθνική πολιτική. Στη δική τους αφήγηση οι εχθροί είναι: ο συνδικαλισμός, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι «τοκογλύφοι δανειστές», οι «εχθροί της Ελλάδας» κτλ. Ο ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι να νομιμοποιεί κατασταλτικές πρακτικές που στη συνέχεια τις χρησιμοποιεί το κράτος, πρόκειται για το «μακρύ χέρι» του κατασταλτικού μηχανισμού.
